#346 - Anna's kudde

Anna dacht dat ze droomde. Dat ze droomde van de stal achter de boerderij en haar kudde koeien. Zij en haar man Berend hadden een mooie gemengde kudde van melkgevende koeien, kalveren, jongvee, droge koeien en twee stieren.

Gisteravond laat had ze nog een onderzoek gelezen over de mens-koerelatie waarin stond dat een goede relatie de onderlinge band tussen de dieren positief beïnvloedt. Koeien met een evenwichtige baas zijn minder onrustig, angstig en agressief en uiten meer positief gedrag. Dat was grappig, vond ze. Eigenlijk was ze dus ook een deel van haar kudde. Misschien dat ze daarom droomde, of dacht dat ze droomde, dat ze haar koeien met elkaar kon horen fluisteren in de stal, tussen het gesnurk van Berend naast haar. Droomde ze eigenlijk wel? Ze opende haar ogen en hoorde het nu duidelijk. Was het wel horen? Het was meer alsof ze midden in haar kudde stond en de kudde met haar aan het praten was.

Lisa 3 was de eerste die het woord nam.

‘Hé Anna, weet je wel wat die snurker naast je, ja die Berend, veel te hard aan onze tieten, eh uiers, trekt? Anna keek naar haar slapende man en schudde haar hoofd.

‘Ja, en daardoor krijg ik steeds de neiging er bovenop te springen,’ vulde Herman 2 aan. ‘Niet bovenop jouw Berend maar op al die mooie koeien hier.’

‘En,’ vervolgde Stina 2, ‘hij doet dat dus niet alleen bij ons koeien, die me-too praktijken, maar ook bij die leuke jonge stalmeid van jullie.’

Anna keek fronsend naar Berend die rustig doorsnurkte. Haar man? Met de stalmeid?

‘Ja, dat wist je niet hè?’ Dat was de stem van Eva, haar favoriete koe. ‘Je moest eens weten. Ook die trekt hij regelmatig aan haar uiers, eh tieten. Dat nare mannetje van je!’

‘En je zou moeten weten wat hij nog meer met haar uitspookt hier in het hooi.’ Dat was Lisa 3 weer, zag Anna. ‘Hij denkt zeker dat wij maar stomme koeien zijn, die Berend daar naast je. Nou, mooi niet! Dus we wilden je dit toch even vertellen.’

Anna was geschokt.

‘Wacht maar,’ fluisterde ze tegen haar kudde, ‘dat gaat dus niet meer gebeuren. Niet met jullie en niet met onze meid.’ Ze stapte voorzichtig het bed uit, sloop naar de keuken, kwam terug met een groot slagersmes en hoorde een goedkeurend geloei.