#346 Mijn Koe en Ik

De meeste mensen vinden me een rare kwast. Soms sta ik urenlang in de wei met mijn koe. Ik heb maar één koe, maar zij is wel heel bijzonder. Net als veel andere koeien geeft ze melk, niet overdreven veel, zoals die doorgefokte beesten die als lopende melkfabrieken zorgen voor de melk- en voedselvoorziening van de hele wereld, waarbij tropische regenwouden plaats moeten maken voor sojaplantages en onze eigen kostbare grond wordt beplant met onafzienbare maisvelden en raaigraslanden. Niet zo’n koe is zij, maar een intelligent dier, dat melk geeft zoals die bedoeld is, om haar eigen nakomelingen te voeden, tevreden met het gras en de kruiden die mijn weiland haar biedt.
Het meest bijzondere aan haar is, dat ze met me kan praten. Urenlang staan we bij elkaar in de wei, terwijl woordeloze, al dan niet verheven gedachten tussen ons heen en weer gaan, onzichtbaar als radiogolven in de lucht. Ze laat me weten wat de ware verlangens zijn van een koe en het is niet verwonderlijk dat die nogal afwijken van het leven dat de meeste van haar soortgenoten moeten leiden.
Mijn buren, voor het merendeel melkveehouders, geen boeren maar industriëlen, bekijken mij met scheve ogen als die malloot met zijn ene koe, die hij maar staat aan te staren. Ze hebben er geen idee van hoe jaloers hun eigen koeien zijn op mijn Isabella, want zo heet ze, ondanks het verplichte oormerk. Onderling praten ze wel, de koeien. Mijn Isabella vertaalt de verhalen van haar collega’s voor me. Voor hun baas, de CEO van het melkveebedrijf, hebben ze geen goed woord over. Isabella vertelt me hoe blij die koeien zijn als ze in het voorjaar de wei in mogen. Alsof ‘weidegang’ iets bijzonders is, zoals Pasen of Pinksteren. Isabella weet dat ze naar de wei kan wanneer ze wil. Ze zegt dat ze me daar dankbaar voor is. Ze hoeft niets bijzonders te doen om het beetje melk dat ze over heeft ‘on the way to planetproof’ te laten zijn. Haar melk zou zonder enige moeite het keurmerk ‘Biologisch’ krijgen, net als haar vlees. Er is overigens geen haar op mijn hoofd die over haar vlees wil nadenken. Dat heb ik haar ook gezegd.
Zo zijn we beiden gelukkig. Waarschijnlijk tot het moment dat de buren een of andere inspectie of de GGD bellen om eens bij me te komen kijken. ‘Want het gaat er daar wel heel vreemd aan toe’.