#345 Wat een toevallige ontmoeting

Wat een toevallige ontmoeting

Wat een leuke man om te zien, dacht Ineke toen een ietwat gebruinde man met een leren hoed langs het kraampje van de visboer liep. Ze kon niet laten om hem even goed te bekijken en had niet eens in de gaten dat ze haar beurt voorbij liet gaan. Bruine glimmende schoenen onder een zo te zien gloednieuwe spijkerbroek. Een sportief suède jack met das, waaronder een goed getrimde baard, overheersend wit-grijs, deels in verstopt zat. En dan die sprekende ogen.
‘Mevrouw, u mag het zeggen. Deze visjes zijn ook niet te versmaden, hoor!’
Ze schrok van het idee dat ze niet wist hoe lang ze hier al had staan te mijmeren.
‘Oh natuurlijk,’ zei ze verontschuldigend, ‘ik kwam eigenlijk voor een paar harinkjes.’
‘Met uitjes?’
Nog voordat ze kon antwoorden, tikte de man met de hoed haar op de schouder. ‘Maar dit is leuk,’ zei hij en vervolgde zijn groet enthousiast en luider: ‘dit is lang geleden.’
‘Ja,’ stamelde Ineke.
‘Ik had stilletjes gehoopt dat ik jou tegen zou komen, vandaag. Wat leuk is dit.’ Hij deed een stap naar achter om haar eens goed te kunnen bekijken.
‘Wat leuk,’ zei hij weer. ‘Ank hè, uit de brugklas.’
‘Ik heet Ineke.’
‘Ach, natuurlijk. Ineke. En ken je mij nog?’
‘Ja, natuurlijk!’ loog ze volkomen overdonderd.
‘Ik ben op een soort trip down memory lane.  Het is het eerste wat ik altijd al wilde doen als ik met pensioen zou zijn. De plekken langs waar ik opgroeide.’ Hij stak daarbij zijn armen omhoog.  ‘En hier ben ik. En jij ook, wat ontzettend leuk!’  Hij deed nu een stap naar haar toe en omhelsde haar zo plotseling dat ze niet kon terugdeinzen, ook al had ze dat gewild.
‘Weet je nog dat wij verkering hebben gehad?’
Ineke was zich met ontsteltenis bewust geworden dat haar geheugen haar echt in de steek liet. Wat moest ze doen? Toegeven dat ze zich helemaal niets herinnert van hem; wat zou ze dan voor schut staan nu ze al zover was meegegaan. En wat moest de visboer wel niet denken? Och hemel, de visboer.
‘Ja, met uitjes graag.’
‘Niet zo lang, denk ik hoor. Maar daar heb ik nu al spijt van.’
‘Ja ik ook,’ zei ze, want dit ging wel heel erg snel.
‘Ik bedoel dat het is uitgegaan.’

‘Weet je wie ik op de markt tegen ben gekomen?’ zie Ineke toen ze even later bij haar dochter op de koffie zat.
‘Haar van boven,’ reageerde Maritza. Dat soort raadseltjes had haar moeder wel vaker, en dan bleek het gewoon iemand uit het huis te zijn.
‘Nee joh, Johan. Van vroeger. Van toen ik dertien of veertien was.’
‘Dat is leuk. Woont hij in de stad?’
‘Nee, hij kwam een dagje in zijn oude buurtje kijken. Ik heb zelfs verkering met hem gehad.’
‘Zo zo, en hoe voelt het om zomaar een ex te ontmoeten?’
‘Om eerlijk te zijn: ik weet er niets meer van. Maar hij vertelde het. En weet je wat nog leuker is?’
‘Jullie hebben het weer aangemaakt.’
‘Ja. Hij komt aan het eind van de middag een borreltje bij me doen. Herinneringen ophalen, weet je wel, over school.’
‘Dus hij heeft bij jou op school gezeten?’
‘Ja, op het Christelijk, zei hij.’
‘Echt? Op het Christelijk?’ Maritza kon een smalend lachje maar net onderdrukken. ‘Maar jij hebt helemaal niet op het Christelijk gezeten!’
‘Ja toch? Of niet?’
‘Jij hebt op Bonifatius gezeten. Dat weet ik zeker, want daar mochten wij van jullie niet naar toe.’
Ineke reageerde niet.
‘Die Johan is vast een grote fantast. Zou je hem wel bij je thuis binnen laten?’
‘Ach, dat zal wel loslopen. En ik wil best wel horen wat ik allemaal gemist heb, vroeger op het Christelijk.’