Het was een kille avond, eind februari. We zagen elkaar voor het eerst op het schoolbal. Jij ging naar een andere school maar we deelden een vriend. Je porde die avond een paar keer speels in mijn zij. We deden niet aan slows, die vonden we stom. Je hield me op afstand, maar je liet die avond wel een indruk na. Even later gaf die vriend een tuinfeestje. We hoefden niet veel blikken te wisselen. We vergaten die avond de tijd en onze vrienden. We filosofeerden onder de sterren, het gras als een deken onder ons. Tot de kilte van de dauw langs onze rug omhoog kroop. Je gaf me een warm gevoel en je e-mailadres.

Maanden passeerden zonder dat we elkaar zagen maar onze gesprekken waren talloos. Ik rende na schooltijd ongeduldig naar huis. Computer aan. Hoe meer we schreven, hoe meer we te vertellen hadden. De zomer kwam eraan. We sloten het schooljaar af met het eerste festival en onze eerste kus. 

Negentien augustus, een grappig toeval of een speling van het lot. Die dag hadden we gemeen. Bleek dat onze moeders zestien jaar geleden, zowat tegelijk de materniteit werden binnengerold. Maanden hielden zij hun ramen al dicht, aten geen groenten uit de tuin, omdat een overmoedige Rus een reactor tot ontploffing had gebracht. Maar wij zagen, kerngezond en met een aantal uren verschil, toen ons eerste levenslicht.

Die eerste zomer en winter passeerden. We waren te jong, werden te snel te serieus en we lieten elkaar gaan. We hadden nog heel wat wilde haren te verliezen. We zagen elkaar sporadisch, onze negentiende verjaardag ging voorbij. We hielden contact. De vonk van toen, bleef een waakvlammetje, waar we regelmatig stiekem graag wat olie op goten. Tot enkele jaren nadien het vuur gewoon vanzelf bleef branden.

Nu hoeven we, nog steeds, geen uitvlucht om elkaars verjaardag te vergeten. Ons huis, geheel toevallig op nummer 19, ligt om de hoek van de tuin waar we die eerste avond filosofeerden. Over de toekomst, het leven, over hoe alles misschien verbonden is. Door tijd en ruimte. Tellen we af naar negentien jaar samen? Heeft dat zin? Het hoeft ook niet. Wie weet laten we elkaar nog eens los, gewoon om elkaar terug te vinden. Misschien stond dat toen al in de sterren geschreven. Vanuit onze tuin schitteren zij overigens nog steeds hetzelfde als die nacht.