Geen label. Het glaswerk leek wel door de goden ingeblazen. Bovenal lag het onderin mijn boodschappentas, de dag na mijn verjaardag. Ik klikte de dop eraf en sloot mijn ogen. 

De geur was warm en zoet. Zo heerlijk dat ik de ingeving kreeg te stoppen met mijn studie en mijn oude droom als parfummaker weer op te pikken. Meteen sloot ik het flesje en bedacht me.

Natuurlijk, het geurtje was ook zo heerlijk dat ik en mijn vriendin Zara er een jaar of drie van zouden kunnen genieten, want het geurtje leek voor iedere gelegenheid goed te zijn. Maar ik dacht groter. Wat nou als het een geurtje was, dat met de wereld gedeeld moest worden? Zij was dan ook niet de eerste met wie ik het deelde.

Ik kwam via-via in contact met een parfummaker: een gerimpelde man in een turtleneck genaamd de Grasse. Ik onderbrak zijn dagdroom zei hij me, maar hij vervolgde dat als het belangrijk was, hij het zich weer zou herinneren.

Toen liet ik hem ruiken. “Dit is iets anders…“ Hij leek net zoals ik weg te dromen.”… Veel geld! En ik zal over jou vertellen, wanneer het op de markt komt. Neem mijn geld! Alstublieft, u deed er juist aan om te komen. ” Meteen nadat ik het flesje had overhandigd, leek het bedrag op de cheque hoger te moeten zijn, maar ik durfde er niet over te onderhandelen. Er was niets beters dat ik ermee kon hebben gedaan.

Een jaar ging voorbij. Zara was blij voor me, maar zei dat ze zelf het flesje zou hebben gehouden. Er was niets bijzonders dat we wilden, dus ging ik voor het eerst in mijn leven gokken. Zara had genoten van de spellen, maar ik verloor al het geld aan gokken dat jaar. Redder die ze was, overtuigde ze me om te stoppen en ze wist precies hoe ze mij kon wegtrekken.

“Inmiddels”, zei ze, “zouden we iets moeten hebben vernomen, als dat geurtje zo speciaal was. Laten we naar de Douglas gaan joh- alleen even kijken.“

Mijn bui verdween toen we in het felle licht van de winkel stapte. Ik zocht het label van de Grasse en rook van ieder flesje, maar geen ervan herkende ik. Het was inmiddels al zolang geleden: ik knarste mijn tanden bij de schittering van al het glas in de winkel.

Maar een jaar min een dag sinds ik het flesje vond, kreeg ik een uitnodiging voor een modeshow. Zara wilde me tegenhouden. ”Dat is helemaal geen plek voor jou.” Niettemin ging ze met me mee.

Op een statief stond een flesje onder het spotlicht. Iedereen mocht het benaderen en bij nader inzien zag ik dat het mijn naam droeg. Ernaast stond de Grasse: hij zag me terwijl hij aan het verhalen was.

“ …op het punt van een doorbraak, onderbrak een jongeman mij. Hij wist niets parfums en toch had hij het, hij was als het ware gestuurd. Het geurtje was magisch, maar onderweg naar huis liet ik het per ongeluk vallen. Met enkel mijn indrukken begon ik helemaal opnieuw: dit is mijn magnum opus.”

Hij nam me bij de hand. “Neem er één.” We negeerde de vragen die men voor ons had. ”Ik kan me verontschuldigen, maar ik kan ook proberen het op te maken. Desnoods een levenslange voorraad, als dat goed is.“ Ik bedankte hem en nam dit aan, maar zijn geurtje rook niet als ik me had willen herinneren: Fris, prikkelend, enerverend, beter dan ik ooit zou kunnen maken. Maar het was niet dat godgegeven geurtje.