#342 --- Duister

^{Ik voel me duizelig en verward. Mijn hoofd bonst nog harder dan mijn hart en er kleeft iets in mijn haren. Hoe lang ben ik hier al? Gedesoriënteerd tast ik om me heen. Het is hier donker als de nacht, al heb ik geen idee hoe laat het is. Een vochtige, muffe geur dringt mijn neusgaten binnen. Onder mijn sneakers kraakt grind. Mijn vingertoppen raken een koude, ruwe muur. Ik schuifel behoedzaam rond en probeer mijn ademhaling onder controle te houden. Heb ik mijn ogen open of dicht? Hoe kom ik hier?}

<sup>Wankelend stoot ik mijn knie, een houten stoel klettert omver. Ik struikel, val en voel mijn pols kraken. De pijn flitst misselijkmakend door mijn arm. Ik proef een metalige smaak en hap naar adem maar mijn keel snoert dicht. Tranen wellen op net voor ik m'n bewustzijn verlies.

Ik hoor geroezemoes, vlakbij. Voetstappen verwijderen zich, samen met een penetrante geur. Waar ben ik? Mijn zintuigen gaan op scherp. Door mijn wimpers zie ik een kleine, oranjerode gloed. De zwavelgeur van een net afgestreken lucifer hangt nog in de lucht. Een flikkerend vlammetje strooit wat warmte over mijn gezicht. De ruimte is amper verlicht en schaduwen dansen langs de wanden. Terwijl ik rechtop probeer te komen merk ik in mijn ooghoek een donkere schim. Wacht! Zware scharnieren kraken en luttele seconden wordt de ruimte gehuld in wit verblindend licht. Met een schrapend geluid valt de deur in zijn slot. Het volgende moment is de stilte oorverdovend. ­</sup>