publicatie van kortverhalen na schrijfcursus

Dag Lucien,

Een simpele vergelijking van het aantal mensen dat op enig moment een schrijfcursus volgt versus het aantal verhalen dat in tijdschriften gepubliceerd wordt, leert je het antwoord, denk ik. Je had dat vermoeden zelf ook al. Makkelijk is publiceren niet voor onbekende schrijvers. Ik durf ook niet te stellen dat het volgen van een schrijfcursus het ook maar een haar makkelijker maakt.

Dat wil niet zeggen dat je geen schrijfcursus moet gaan doen. Die zijn leuk en inspirerend en doen je schrijfkwaliteiten vast geen kwaad. Maar als je doel is om je publicatiekansen te vergroten, dan zou ik je aanraden het elders te zoeken.

Tja, wat is het leuke eraan als je toch niet weg kunt met je producten? Een (dure) cursus volgen doe je toch niet voor de lol alleen? Ik heb tientallen redacties aangeschreven met de vraag of ik eens iets mocht insturen. Ik stuurde nooit werk mee, dus aan de kwaliteit van mijn producten kan het niet liggen, maar 80% vond het niet eens nodig me te antwoorden. De anderen antwoordden dat ze: niet geïnteresseerd waren, hun vaste ploeg hadden, nooit verhalen opnamen ... Eigenlijk gemiste kansen voor die bladen (ik spreek nu niet voor mezelf), want er wordt wat af geschreven en daar zit zeker kwaliteit tussen. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat er genoeg lezers zijn die een verhaal een meerwaarde zouden vinden. Jammer toch.

Huh? Maar waarom stuurde je geen verhaal mee? Hoe kan een redactie weten dat ze 'gemiste kansen' laten liggen, en 'dat er genoeg lezers [zouden] zijn', als je ze niet eens laat proeven van wat het is dat je ze aanbiedt? Redacties zitten kennelijk niet verlegen om content, dus als je jouw content er echt in wilt hebben, moet je je best doen ze te overtuigen. En de beste manier om dat te doen, lijkt me hen te laten zien hoe goed en passend jouw verhalen in hun tijdschrift zouden staan.

Tja, wat is het leuke eraan als je toch niet weg kunt met je producten? Een (dure) cursus volgen doe je toch niet voor de lol alleen?

Als je het niet leuk vind en te duur... dan moet je het vooral niet doen, nee.

Je kunt natuurlijk altijd verhalen insturen naar redacties van literaire bladen, Google is je vriend.

Maar ook hier op de site - bij het onderdeel Alice en bij Proeflezen - en bij Schrijven Magazine kun je tekst insturen. Je kunt dan ook nog feedback ontvangen (bij Proeflezen en Schrijven Magazine - dit laatste wanneer je verhaal wordt geselecteerd).

Overigens zijn verhalen slijten en cursussen volgen twee verschillende dingen. Waarom maak je die connectie? Sommige mensen kunnen tal van verhalen slijten zonder ooit één cursus gevolgd te hebben en anderen kunnen cursussen volgen tot hun laatste cent op is en geen publicatiepodium vinden.

Eerst vragen of ze interesse hebben, lijkt me de meest beleefde piste. Je kunt niet verwachten dat een hoofdredacteur alle niet-gesolliciteerde post ook leest. Uit goede bron vernomen dat redacties overstelpt worden met mailtjes ... 

Het Nederlandse taalgebied heeft niet zo heel veel literaire tijdschriften. De beroemdste worden overstelpt met inzendingen, wat de publicatiekans sowieso klein maakt. De andere willen het ook zo 'literair' mogelijk houden. Ik denk niet dat een detectiveverhaal in hard-boiled stijl een kans maakt in een literair tijdschrift, hoe goed het ook geschreven is. Om maar een voorbeeld te noemen.

Ik zou verwachten dat men in een schrijfopleiding ook aandacht schenkt aan het benaderen van redacties en uitgevers, marketing, promoten van eigen werk ... Wie voor bakker leert, leert ook meer dan alleen maar de techniek van het bakken. Je werk slijten is wel degelijk van belang. Je wilt toch gepubliceerd worden? Tenzij je schrijft omdat je het een leuk tijdverdrijf vindt. Er zijn mensen die een cursus Spaans volgen voor de gezelligheid en de compagnie, om bijv. na de les met de hele klas een glas te gaan drinken en zo. Ze hadden net zo goed een cursus bloemschikken kunnen volgen. 

Uit goede bron vernomen dat redacties overstelpt worden met mailtjes ... 

Dat is zeker waar. Maar de vraag 'mag ik jullie iets opsturen' is geen efficiënte communicatie. Met jouw methode moet de redactie méér mailtjes ontvangen (en sturen) voordat ze weten wat je ze aanbiedt... Kun je niet beter gaan voor doortastendheid dan beleefde voorkomendheid?

Ik zou verwachten dat men in een schrijfopleiding...

In je openingspost schreef je 'schrijfcursus', dus had ik het over iets in de vorm van twaalf lessen op de maandagavond. Dat is iets anders dan een vakopleiding schrijven. Dus waar gaat je vraag nu precies over?

Ik heb een soort gelijke, schilderrijkachtige ervaring. Behalve dat ik ruim 500 toonaangevend Nederlandse en buitenlandse galeries heb aangeschreven of ze belangstelling hadden voor mijn kunstwerken [ een uniek idee, al zeg ik het zelf, bouwblokken van 8 kubieke meter bestaand uit handgeschilderde melkpakdoppen] heb ik ook meerdere musea bezocht of mijn kunstwerken daar - in de verre toekomst - zouden passen. Zowel in formaat als format. Gelukkig, ik heb die inspanningen niet voor niets gedaan. Gelukkig, niemand had belangstelling. Ik zeg twee keer gelukkig, want de besparingen zijn enorm, zowel in tijd als materiaal. En ... wat een geluk dat ik de 1 jarige opleiding tot allround fietsenmaker, na lang twijfelen, toch met succes heb afgerond. Stel je toch eens voor dat ik die dingen al had gemaakt!     

Schrijfopleidingen zijn er van een week tot twee jaar. Je vindt op het internet vrij veel informatie terug over het indienen (verzendklaar maken) van romanmanuscripten en verhalenbundels, maar wat korte verhalen betreft, blijf ik toch op mijn honger zitten. Ergens las ik dat je eerst met verhalen moet beginnen en pas daarna met het schrijven van een roman, maar ik heb de indruk dat het andersom werkt. Op #iklees thuis krijgen gevestigde auteurs bijna automatisch een podium voor het publiceren van een verhaal. Op bestelling een verhaal schrijven, lijkt me anders ook niet bepaald een goed idee, want er zitten echte draken tussen. 

groet

Tja we kunnen er lang of kort over zijn, maar de Nederlandstalige markt is gewoon veel te klein om een breed assortiment aan verhalen uit te geven van vele verschillende schrijvers. Idealiter is het publiceren van korte verhalen een laagdremplig platform waar ook minder bekende namen een kans maken, en zo werkt dat dan ook op bijvoorbeeld de Engelstalige markt. In het Nederlands niet. Er valt - voor uitgever noch schrijver - geen droog brood mee te verdienen. Dus: huur een vertaler in en stuur je kortverhaal op naar een Engelstalige uitgever. Als je doel is om koste wat kost uitgegeven te worden, is dat een zinniger investering dan een schrijfcursus.

Je hebt gelijk, natuurlijk. Gisteren kwam ik toevallig op  de website van een Am. schrijver terecht. Een prulschrijver zal het wel niet zijn, want hij wordt vertegenwoordigd door een agent. Van meer dan honderd inzendingen, zo beweert hij, kreeg hij maar drie positieve antwoorden. Als je dan bedenkt dat de Nederlandse markt verschrikkelijk veel kleiner is dan die van de Engelstalige landen ... En toch is dat niet het probleem. Het ligt gewoon aan de redacties die geen interesse hebben in verhalend proza. Want er bestaan, afgezien van de literaire tijdschriften, tientallen periodieken in het Nederlandstalige gebied: kranten, vrijetijdsmagazines, sport- en gezinsbladen ... Ik ben er zeker van dat als men de lezers zou bevragen, zij een short story of feuilleton wel zouden zien zitten. In de dagbladen staan bijvoorbeeld wel stripverhalen en cartoons. Waarom niet verhalen?