#339 Een kleine spin

Maandagochtend

De wekker is nog niet gegaan, maar ik ben ineens klaar wakker. Ik sper mijn ogen wijd open, maar zie niks dan duisternis. Van alle kanten voel ik iets zachts tegen mij aandrukken. In paniek begin ik om me heen te slaan. Dan merk ik dat ik me gemakkelijk kan verplaatsen. De angst begint wat te zakken en ik begin zomaar een kant op te lopen.

Op de een of andere manier weet ik me snel te verplaatsen door dit vreemde landschap dat gemaakt lijkt te zijn van dikke, zware wolken. Ik begin er plezier in te krijgen, maar dan worden de wolken ineens van mij afgetrokken, en een fel licht verblindt me.

Een enorm monster torent boven mij uit. Gek genoeg doet haar gezicht mij denken aan dat van mijn moeder. Ik verroer geen vin, maar toch merkt ze me op. Een enorme brul maakt dat ik ineen krimp. Het nu boze gezicht en een gigantische schoen komen met grote snelheid op me af en ik zet het op een lopen.

Ik ren over de enorme witte vlakte totdat ik, te laat, de diepte voor me bemerk. Ik val, maar alles is anders in deze vreemde wereld. Ik kom zachtjes op een gladde houten vloer terecht en ren naar de  dichtstbijzijnde wand. Ik wil ertegenaan gaan zitten, maar mijn benen zitten in de weg van mijn billen. Hoe kan ik ineens zoveel benen hebben? Ik ontspan het best wanneer ik mijn lichaam op de grond laat zakken terwijl mijn benen in gebogen houding om mij heen staan. Tijd om mezelf eens te onderzoeken.

Ik kan mijn hoofd niet draaien, maar toch kan ik tegelijkertijd naar boven en naar voren kijken. Ik heb meer benen dan ik had. Ze zijn dun en harig en ze vertellen mij beter dan mijn ogen wat er om mij heen gebeurd. Een voor een til ik ze op. Het zijn er acht. Er is geen twijfel mogelijk meer. Ik ben niet langer mens, maar een kleine spin.