Last babe

Ze is laat. Erg laat. Niet voor het eerst.
'Sorry,' zegt ze.
Ik had haar al vergeven voordat ze er werkelijk was. 
'So sorry,' herhaalt ze.
'It's alright,' antwoord ik.
'Really?'
'Yeah.'
'Really, really?'
Ze kijkt me in ongeloof aan. Haar mondhoeken trillen. Ze slikt haar tranen weg. Ik buig voorover. Druk mijn lippen op de hare. Ik neem haar lichaam in mijn armen. Laat mijn vingers wandelen over haar rug. Kroel door haar lange blonde haar. Toch kan ze zich niet helemaal aan me overgeven.
Zij is de ware, de enige echte. De vrouw van mijn leven. En dat ondanks alle twijfel die ze heeft.
'I'm so mad at you,' verzucht ik, terwijl ik op mijn rug draai.
Ze staat op. Huilend. Rent naar de deur en vertrekt.
Mijn Engels, zo'n last, babe.