The toilet.

Van een operatie aan mijn blaas heb ik wat ongemak overgehouden, niet erg, maar toch. Ik moet nog vaak denken aan wat de chirurg hierover zei. Bij de voorbespreking van de operatie vroeg ik naar de mogelijke bijwerkingen. “Meestal vallen die mee. Je moet er wel rekening mee houden dat het plassen anders wordt. Als je aandrang krijgt om te plassen, kun je niet eerst nog een ommetje gaan maken.” De man kreeg gelijk. Als ik moet, dan moet ik. In mijn dagelijks leven geeft dit geen problemen. Ik ken mijn lichaam en weet intussen op welke momenten ik actie moet ondernemen. Dat gaat altijd goed.

Tot vandaag. Oké, ik heb meer gedronken dan normaal. Dat wreekt zich nu. Ik moet plassen. Even naar het toilet. Ik loop het gebouw door en volg de pijlen “Toilet”. Op slot! Een briefje met hanenpoten op de deur: “Sorry, the toilet is hidden”.

Ik moet nu op zoek en ik heb haast. Maar waar moet ik zoeken? De pijlen volgen heeft geen zin, dat heb ik eerder gedaan. Ik kan moeilijk alle deuren in het gebouw opentrekken. De woorden van de dokter komen weer boven. Dit moet fout gaan. De aandrang neemt toe. Naar die plantenbak dan maar. Net als ik bij de plantenbak aankom en hevig verlang naar verlichting, hoor ik mensen aankomen. Oei, dat kan dus niet. Met mijn benen gekruist sta ik achter de plantenbak. Loop asjeblieft door, mensen. Te laat! Op het moment dat het vrolijk kletsende groepje mij passeert, voel ik mijn broek nat worden.

Ongezien probeer ik het gebouw uit te komen. Van een leestafel waar ik langs kom, neem ik een tijdschrift mee, als een eigentijds vijgenblad. Gelukkig kom ik niemand tegen. Ik ben bijna bij de voordeur. Die schuift open en ik zie een man binnenkomen in een blauwe overall met een gereedschapskoffer in zijn hand.

Hij wenst mij vriendelijk goedendag.