# 335 Drie dagen in het paradijs

“Je vindt Rodrigo op het strand, als hij thuis is,” zegt de Lonely Planet. Het oogt rommelig en uitgestorven, wat bootjes op het droge en langs het strand enige barakken. Als we zijn naam roepen komt er warempel iemand uit een van de hutjes: Rodrigo.
“We willen een dag de Pantanal in, wat kost dat?”
“Eén dag kan niet, minstens drie.”
“We moeten nog helemaal met de bus naar Buenos Aires, vrijdag vertrekt ons vliegtuig!” Het maakt geen indruk. Graag of niet. We beraadslagen met elkaar of we dat klaarspelen. We missen dan de zilvermijnen van Potosi. Maar het avontuur trekt. Het grootste moerasland ter wereld met een ongekende diversiteit aan vogels.

Omdat wij met ons zessen zijn, kunnen we meteen vertrekken; een andere toerist, wij, de kok en Rodrigo. De jeep schudt ons flink heen en weer. We zijn opgewonden, drie dagen in de jungle, wow! We hebben niet teveel verwacht. Een zandweg loopt tussen de moerassen, we steken met een pont over en bereiken een dicht bos van dunne stammen. Daar wacht ons een eenvoudig stenen bouwsel met kale ruimtes; matrassen in de ene en stoelen en tafels in de andere, één waterkraantje, geen toilet. Rodrigo neemt ons op sleeptouw. De kok is een tovenaar. Hij weet zelfs een taart te bakken. We vissen op piranha’s, met een stok, draad en een voorraadje wormen. Het is bitter koud, zeker als je zo lang stil moet staan, turend vanaf het bruggetje in het zanderige water. Wij vangen dan ook niets. Als we opgehaald worden gaat een fles cachaça rond. Het kleurloze drankje brandt door mijn slokdarm, heerlijk. We bezoeken een stel cowboys en hangen daar wat rond. Terug thuis val ik loodzwaar neer op een matras om pas de volgende ochtend weer op te staan. Het afscheidsdiner heb ik gemist, de drank, de muziek, het dansen. Ik heb het alleen van een afstandje meegekregen. Maar wat een heerlijke plek.