#336 De bebaarde buurman en ik
De bebaarde buurman en ik
Al een jaar of vijf wonen we naast elkaar. Onze eerste kennismaking zette de toon: Ik stond volgens hem te dicht bij zijn auto geparkeerd, wat betekende dat hij niet weg kon en dat kwam hij op een in mijn ogen nogal lompe manier duidelijk maken. Wilde gebaren en een spottende lach. Daarop volgde vijf jaar van wegkijken en elkaar niet groeten. Wat niet hielp was dat het enige wat ik over hem te horen kreeg negatief was, met als gevolg dat we binnenshuis naar de betreffende buurman verwezen met het enkele woord “baard” gecombineerd met een veelbetekenende blik. En het gevolg daar weer van was dat ik hem steeds onaardiger ging vinden. Terwijl, hij had niet echt iets gedaan of zo. Op die ene keer na. En ja, ik was waarschijnlijk in zijn ogen ook niet de aardigste op dat moment.
Afgelopen jaarwisseling belden zijn twee kinderen aan met een zak heerlijke oliebollen. Die had de buurman niet alleen voor ons, nee voor de hele straat gemaakt. Al langer dacht ik na over hoe makkelijk het is, als je iemand niet echt kent, om in een bepaalde mening te blijven hangen. Het voelde al een tijdje niet goed dat deze man zonder er zelf aan bij te dragen, in mijn hoofd steeds onaardiger werd. Ik besefte me ook al een tijdje dat om dat perspectief te doorbreken, ik toch echt contact zou moeten maken.
Maar eerlijk gezegd vond ik dat best wel een stap. Zou hij het niet raar vinden als ik hem opeens zou gaan groeten? En hij leek soms nors mijn richting in te kijken, dat maakte de drempel niet bepaald lager. Tenslotte wil ik ook best toegeven dat er dagen waren dat ik sowieso met het verkeerde been uit bed was gestapt en het ook wel lekker was om mijn innerlijke frustratie, die uiteraard helemaal niks van doen had met de buurman, te stoppen in het expres niet groeten van mijn buurman en het voortzetten van deze onvriendelijke relatie.
Bijkomend effect van deze hele geschiedenis was overigens dat ik mezelf ook als steeds onvriendelijk ben gaan ervaren. Het geheel zat me eigenlijk echt dwars. Na de zak met oliebollen vond ik het welletjes. Dit was in mijn ogen dé gelegenheid. Ik liep langs zijn tuin toen hij net buiten stond en bedankte de buurman uitgebreid voor de heerlijke oliebollen. Vanaf dat moment ben ik hem bewust gaan groeten. En Baard, die groet gewoon terug alsof het nooit anders geweest is en we hoeven niet meer net te doen alsof we elkaar niet zien. Ik ga de beste man steeds aardiger vinden en mezelf trouwens ook.
Mooi gezegd, buurvrouw! :-P
Lid sinds
4 jaar 1 maandRol
Mooi gezegd, buurvrouw! :-P
Hoi Janneke, mooi verhaal…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Janneke, mooi verhaal. Precies zoals het in veel situaties gaat. Iemand moet dan die eerste stap zetten. Fijn dat het op het eind toch goed komt. Mooi beschreven, graag gelezen.
Is er een reden waarom je tekst cursief hebt gezet?
Terwijl, hij had niet echt iets gedaan of zo. --> de komma achter terwijl hoort er niet. Een komma last een pauze in een zin en die is hier niet nodig.
En hij leek soms nors mijn richting in te kijken, dat maakte de drempel niet bepaald lager ---> deze zin zou je strakker kunnen schrijven: Dat hij soms nors mijn richting in leek te kijken, maakte de drempel niet bepaald lager.
Tenslotte wil ik ook best toegeven dat er dagen waren dat ik sowieso met het verkeerde been uit bed was gestapt en het ook wel lekker was om mijn innerlijke frustratie, die uiteraard helemaal niks van doen had met de buurman, te stoppen in het expres niet groeten van mijn buurman en het voortzetten van deze onvriendelijke relatie. ---> Dit is een erg lange zin. Als je daar twee of drie zinnen van maakt, leest het een stuk beter.
Ik besefte me ---> Dit is een contaminatie. Het is: ik besefte of ik realiseerde me.
@ Janneke, een verhaaltje…
Lid sinds
8 jaar 1 maandRol
@ Janneke, een verhaaltje dat uit het hart komt en vlot leest. Ik ben het eens met de opmerkingen van Fief behalve wat betreft de komma na : Terwijl, hij had niet echt iets gedaan. Er is inderdaad een pauze achter terwijl nodig. Zonder komma moet je de rest van de zin veranderen in : Terwijl hij niet echt iets had gedaan....
Terwijl, hij had niet echt…
Lid sinds
4 jaar 1 maandRol
Terwijl, hij had niet echt iets gedaan of zo.
Ik begrijp dat er een pauze na 'terwijl' volgt, maar dan is het beter om puntjes te gebruiken: Terwijl ... hij had niet echt iets gedaan of zo.
Maar ik denk dat het nog beter is om te schrijven: [...] steeds onaardiger ging vinden, terwijl ... hij had niet echt iets gedaan of zo.
Afijn, dat is puur techniek.
Mooi verhaal verder, dat ik met plezier las.
Gi heeft gelijk. Ik had in…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Gi heeft gelijk. Ik had in mijn opmerking natuurlijk nog moeten zetten dat het "hij niet echt iets gedaan had" moest zijn. Om een pauze in die zin te laten vallen, is een beletselteken (zoals Musonius voorstelt) beter. Het is alleen naar mijn mening nog steeds geen zin waarin een pauze hoort. Je zou hem dan beter nog eerder aan de zin ervoor toevoegen:
En het gevolg daar weer van was dat ik hem steeds onaardiger ging vinden, terwijl hij niet echt iets gedaan had of zo.
Leuk verhaal en heel…
Lid sinds
3 jaar 9 maandenRol
Leuk verhaal en heel herkenbaar.
Een andere opvatting van de…
Lid sinds
18 jaar 2 maandenRol
Een andere opvatting van de opdracht dan ik bedoeld had, maar niettemin een interessante. Dit zou ik graag ergens als column lezen. Als je er een monoloog van zou willen maken zou je hem meer belevend maken en meer in het nu, er mogen dan nog wat reflecterende zinnen zijn.