#335 Herfst

Ze ademt diep in. De lucht voelt fris. De verstopte neus waar ze normaal gesproken last van heeft door haar allergie, lijkt weg te zijn. Ze sluit haar ogen. Rust. Dat is wat ze voelt. Geen verkeer, geen vliegtuigen, geen mensen. De vogels tjilpen vrolijk. De wind laat haar haren dansen.  

Na een minuut zo gestaan te hebben, besluit ze haar wandeling voort te zetten. Bordjes wijzen haar de weg. Haar regenlaarzen piepen een beetje. Ze kijkt omhoog en ziet de zonnestralen door de bomen heen. Naast zich hoort ze gekraak en ziet ze een hert. Voor haar ziet ze een grote roofvogel voorbijgaan.  

Ze komt bij een hek en duwt deze naar voren. Een spinnetje die aan een draadje bungelt aan het hek, laat haar even schrikken. Snel stapt ze opzij en ze hoort de klap van het hek tegen de houder aan knallen. Ze loopt erdoorheen en ziet verschillende koeien haar kant op kijken. Ze stoppen even met grazen. Alsof ze willen zeggen; wat doe jij nou hier? Ze glimlacht. Voelt zich gezien.  
Het verharde pad heeft plaats gemaakt voor het gras. En modder. Het heeft duidelijk geregend, want er liggen grote plassen. Ze probeert zich een weg te banen om te zorgen dat ze niet uitglijdt. Ze voelt dat de modder aan haar laarzen blijft plakken. Flugh flugh, hoort ze bij iedere stap. Een haas kijkt verschrikt op, en sprint dan snel achter de bomen. Ze glimlacht.  

De vogels fluiten en in de verte hoort ze een specht. Ze kijkt naar de bomen, maar kan niet achterhalen waar de specht zit. Ze loopt door. Een mooi rondje van een uur, waarbij iedere stap nieuwe uitzichten geeft.  

Ze komt bij een meer. Het water is helder. Ze ziet de bodem, het zand, visjes. En het riet beweegt mee met het liedje dat ze in haar hoofd heeft.  

Het is te koud om te zwemmen, maar op een warme zomerdag zou ze zeker overwegen zichzelf uit te kleden en het water over haar lichaam te voelen.  

Dan komt ze aan op de parkeerplaats. En ziet ze haar auto staan. Rustig wachtend tot die haar weer veilig thuis kan brengen.