Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#334 Een gevoelige snaar

Het is de schuld van die hoosbui. Zonder al die regen was mijn zoon gewoon alleen op zijn fiets naar zijn gitaarles gegaan. Nu had hij mij gesmeekt om hem met de auto te brengen.
'Toe nou mam, er staat een klapstoel bij de deur. En dan kan je me horen spelen. Het duurt maar een half uurtje, toe...?'
Natuurlijk ging ik overstag en nu zat ik hier, op dat vermaledijde klapstoeltje in de muziekstudio. Roerloos, terwijl ik zonder succes probeer mijn hartslag te normaliseren. En me op mijn zoon te concentreren.
Maar in plaats daarvan glijdt mijn blik als een magneet naar de armen van zijn gitaarleraar. Gespierde armen in opgerolde mouwen. Een leren bandje om zijn pols. Even blijf ik hangen, maar dan scan ik verder. Ik kan er niets aan doen. Ik zie zijn kraagje, de zachte huid van zijn hals, zijn spijkerbroek, die zijn bovenbenen strak omspant, de lichte...
'Nee, stop!' Roep ik mezelf streng, maar geluidloos toe. Ik loop rood aan als gevolg van mijn eigen berisping en schuldbewust kijk ik naar mijn handen.
Wat gebeurt er met me? Ik draai aan mijn trouwring; een solide reminder aan het feit dat halsoverkop verliefd worden geen optie is.
Zachtjes schud ik mijn hoofd; verliefd? Nee, natuurlijk is dat het niet. Gewoon wat stress houd ik me voor en om mezelf te testen kijk ik weer op, naar hem.
Dat had ik beter niet kunnen doen; binnenin mij
stormt alles direct weer van zijn plek. Heilige huisjes worden de lucht ingeslingerd, het hoost verlangen.
De gitaarklanken sterven weg. Ik zet me schrap op mijn klapstoeltje. Mijn zoon kijkt trots mijn kant op. Ook zijn gitaarleraar draait zich om en lacht me vriendelijk toe. Een ferme windvlaag rukt aan mijn hart. Schuilen is onmogelijk. 

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Jaja, dat zijn van die verrassingen. Gelukkig kan het daar gewoon bij blijven, een onschuldige vlaag van verliefdheid, geen liefde, dus ook niet verboden.

Lid sinds

4 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Goede titel. Ik begrijp wel waarom dit voelt als een verboden liefde. Ik kan de kriebels bijna voelen. Ik struikel zelf over het woord reminder, zou daar zelf liever ' herinnering' zien staan. Ben wel benieuwd hoe het verder gaat...

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Chantal, zo beeldend geschreven. Ik voel me gewoon op dat stoeltje zitten en ik zie die leraar daar staan. Wow.

Ik ben het niet eens met herinnering ipv reminder. Reminder zegt beter wat het is.

Lid sinds

4 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

 

Goed beschreven hoe de hoofdpersoon zich tot de gitaarleraar aangetrokken voelt. En hoe ze in zichzelf worstelt met deze gevoelens.

Een ferme windvlaag rukt aan mijn hart = (ook) een mooie zin.

 

Lid sinds

3 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dit is mooi.
 

Een dingetje: heilige huisjes worden de lucht ingeslingerd. Dat klopt niet.

Heilige huisjes worden de lucht doorgeslingerd.

Tenslotte zit Hp in haar stoel vastgeplakt terwijl al haar principes op slag en stoot vervliegen. 

En damn. Geef iemand een gitaar en er gebeurt iets 🙂. 

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Chantal, dit is weer genieten! Je begint met een hoosbui, aan het einde komen de meteorologische uitwassen terug, mooi rond! De titel is helemaal af, de inhoud zo treffend neergezet dat het dringen werd op het klapstoeltje; daar had ik ook wel willen zitten, alleen dan bij de gitaarlerares, in mijn geval. 😋

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Chantal,

Goed de verboden liefde weergegeven. Iedere zin is raak. Opgerolde mouwen en een leren bandje en prompt zie ik een hele gitaarleraar voor me. Een serenade op de verboden liefde!

Lid sinds

3 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Heilige huisjes worden omver geschopt.

Prachtig verhaal, mooi geschreven en vooral 'Het hoost verlangen.' blijft bij mij hangen.

Lid sinds

3 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Heel mooi gedaan! Ik zit er middenin en krijg zelf ook haast de kriebels. Een kleine opmerking is dat je zinnen soms met 'en' en 'maar' beginnen terwijl dat niet per se nodig is, ze passen dan vaak nog aan de vorige zin. Verder echt heel goed!