“Ik blijf voor altijd bij je.”

Na al die jaren slingerden de zes woorden als een catastrofale boemerang door zijn hoofd. Toen hij de naïeve doch oprechte woorden sprak, leek ‘altijd’ niets meer dan een vluchtige kus, een aai over haar bol. Inmiddels sloot het woord als een gitzwarte kooi om zijn hart, waar alleen nog vage sporen te zien waren van de man die hij ooit was.

“Lucas, ik wil de sleutel.”

Hij wist niet precies waar het was misgegaan. Vroeger was ze vrolijk, levenslustig. Tot in de late uurtjes dansten ze samen onder de sterren. Wat was het toch een vreselijk contrast met nu. Opeens moest hij denken aan de lievelingsfoto van Anne, die vorige week van de muur viel: pats, stuk. Misschien gaat dat ook zo met mensen: plotseling, zonder waarschuwing, kapot.

“Lucas, nu.”

Het was Rob die beweerde dat het achter slot en grendel leggen van de drugs zou werken. Eerst had hij zijn twijfels gehad, maar uiteindelijk was hij zo radeloos geworden dat hij geen andere optie zag. Toch vroeg hij zich na drie volle dagen ruzie en slapeloze nachten af of hij er goed aan had gedaan. Ze gebruikte niet, maar daar was ook alles mee gezegd. Hij was moe, op. Toch kon hij haar niet verlaten: de gevolgen zouden te groot zijn.

“Ik haat je.”

Er verscheen een vermoeide glimlach om zijn mond. Het was zo voorspelbaar. Gisteren vond ze hem een slechte echtgenoot, morgen vermoedelijk een vreselijke man. Ergens kon hij niet anders dan het met haar eens zijn: hij haatte zichzelf inmiddels ook.

“Dat zal best, Anne.”

Hij keek recht in het getekende gezicht van zijn vrouw, die huilend haar handen om zijn pols klemde. Niemand had hem ooit verteld dat het leven zo zwaar kon zijn.