Lid sinds

3 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#333 - De onbreekbare belofte (titel: De jacht)

De jacht

‘Je gaat dat toch niet echt doen he?’ vroeg zijn beste vriend nog, vlak voor Antoine de deur uitging. Maar hij vroeg het op een manier alsof hij toch maar gewoon dacht dat het stoere mannenpraat was; een manier om woede en frustratie verbaal te uiten, zonder een emotie te hoeven benoemen. De voetstappen op de grond, de deur van zijn huis die in het slot viel. Alle geluiden leken harder te klinken. Alsof het de laatste keer zou zijn dat hij ze zou horen. Maar wat voor keuze had hij. Falen als vader? Falen als de man die zijn dochter met zijn leven zou beschermen? Nee, dat kon hij niet.


Aangekomen bij de oude boerderij van zijn eigen vader, liep hij direct de schuur naar binnen. Naast de zon was het een groepje vogels dat ervoor zorgde dat het enige ruitje, in de bijna lege ruimte, niet voor een schilderijtje zou worden aangezien. De zonnestraal onthulde een dekentje van stof op de loop van het jachtgeweer. Het stond er nog precies zoals zijn vader het er had neergezet. De dag erna overleed hij. Zijn vader. De man waarbij hij zich als kind altijd veilig had gevoeld. Hoe veel ongelukken er ook op de loer liggen bij een autorit, met honderdtwintig over de autobaan, tussen all vrachtwagens, altijd kon hij rustig liggen en slapen. Zijn vader had het stuur in handen en beschermde hem. Ook het bos was voor hem een veilige plek, naast zijn vader, die het geweer wist te bedienen alsof het zijn leven lang al een verlengstuk van zijn hand was.  Als een muzikant die aan de vooravond stond van een van zijn grootste concerten ooit, wreef Antoine het laagje stof van het ijzer af en verliet de boerderij.

Een uur later was het al zo ver. Met het geweer nog in zijn hand, dacht hij terug aan de woorden die hij uitsprak toen hij zijn dochter, toen nog een pasgeboren baby, voor het eerst in zijn armen hield: ‘ik zal haar met mijn leven beschermen’, had hij tegen zijn vrouw gezegd. Het waren toen nog slechts woorden. Gewoon van die woorden die je kunt zeggen op zo een moment.  Beiden wisten toen niet wat die woorden inhielden. Het waren slechts woorden, die als blaadjes door de wind ook weer snel verdwenen. Plaatsmakend voor de fijne jaren die volgden. Nu wist hij dat die paar woorden veel groter waren dan hij, en vooral zijn vrouw, op dat moment konden vermoeden. Hij had willekeurig elke zin kunnen zeggen. Elke zin. Maar net deze woorden kwamen eruit.

Hij had zichzelf net op brute wijze uit het leven van zijn dochter gerukt, met dit schot. Maar hij had haar beschermd tegenover het monster. Die gluiperd die met zijn gore tengels aan zijn dochter had gezeten. Enkele straten verderop waren de sirenes al hoorbaar. Wie beschermt haar vanaf nu? Wie zal nu over haar waken? Waren de gedachten die hem ineens een grote angst bezorgde. Een ding was zeker. Hij had haar met zijn leven beschermd.

 

Lid sinds

3 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Met het risico dat ik nu een beetje dom lijk. Ik heb het een aantal keer gelezen, ik vind het prachtig geschreven. Maar... maar... Ik twijfel nog steeds over de exacte gebeurtenis. En ook: de schrijfstijl is helder. En toch kom ik niet helemaal bij het gebeurde.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Ralf, welkom op het forum. Een heftig verhaal. Een vader die de belofte om zijn dochter te beschermen niet na kan komen, omdat uitgerekend hijzelf zijn dochters grote gevaar is.
Goede invulling van de opdracht. Ik ben benieuwd naar je volgende verhaal.

Een groot aantal zinnen zou je strakker kunnen schrijven, waardoor ze mooier lezen. Zoals bijvoorbeeld deze zin:
Maar hij vroeg het op een manier alsof hij toch maar gewoon dacht dat het stoere mannenpraat was; een manier om woede en frustratie verbaal te uiten, zonder een emotie te hoeven benoemen. --- Hij vroeg het alsof hij dacht dat het gewoon mannenpraat was; het uiten van woede en frustratie zonder de emotie te benoemen.

Of deze:
Met het geweer nog in zijn hand, dacht hij terug aan de woorden die hij uitsprak toen hij zijn dochter, toen nog een pasgeboren baby, voor het eerst in zijn armen hield: ‘ik zal haar met mijn leven beschermen’, had hij tegen zijn vrouw gezegd.  --- Met het geweer nog in zijn hand, dacht hij terug aan de woorden die hij uitsprak toen hij zijn pasgeboren dochter voor het eerst zijn armen hield: 'Ik zal haar met mijn leven beschermen.'

die het geweer wist te bedienen --- volgens mij hanteer je een geweer. Een machine bedien je.

Nog een laatste zeurtje: zet je titel van het verhaal achter het nummer in de titelregel, waar nu "De onbreekbare belofte" staat. Waarom heet het overigens "De jacht"?

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

 

Hallo Ralf,

Je hebt een mooi stuk geschreven met een mooie schrijfstijl. De afloop is mooi en sluit mooi aan op de rest van het verhaal.
Helaas hebben je omschrijvingen de overhand in dit verhaal, waardoor het verhaalverloop zelf vertraagt. Je blijft nog redelijk lang in het ongewisse wat er precies aan de hand is. Dat is niet per se erg in een verhaal, maar als dat komt door een hoeveelheid aan omschrijvingen, doet dat het geheel over het algemeen niet goed. Uiteindelijk valt alles wel op zijn plaats, maar het vergt wel wat geduld.
Je zet wel een interessante familiegeschiedenis neer. Ik vind het ook erg mooi hoe je omschrijft dat een belofte die maar willekeurig kan lijken, uiteindelijk zoveel gewicht krijgt.  

Groet,

 

Nadine

 

Lid sinds

3 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Ralf, ik heb je verhaal graag gelezen. Het mooiste stukje vind ik de omschrijving van het schuurtje met het raampje. Ik zie dat zo voor mij. Mooie schrijfstijl. Net als Madrid heb ik het ook meer dan eens gelezen en is het voor mij ook niet helemaal duidelijk wat er precies is gebeurd. Het lijkt of de hp de hand aan zichzelf slaat maar het zou ook kunnen dat hij iemand neergeschoten heeft aangezien hij na het schot nog gedachten heeft en de sirenes hoort. In de gevangenis kan hij zijn dochter uiteraard ook niet meer beschermen.

Volgende passage zou ik een beetje durven herschrijven omdat 'woorden' zo vaak herhaald wordt. '
Het waren toen nog slechts woorden. Gewoon van die woorden die je kunt zeggen op zo een moment.  Beiden wisten toen niet wat die woorden inhielden. Het waren slechts woorden, die als blaadjes door de wind ook weer snel verdwenen. Plaatsmakend voor de fijne jaren die volgden. Nu wist hij dat die paar woorden...'

En nog twee kleine typfoutjes in deze zin:
'Hoe veel ongelukken er ook op de loer liggen bij een autorit, met honderdtwintig over de autobaan, tussen all vrachtwagens, altijd kon hij rustig liggen en slapen.' ----> Hoeveel aan elkaar en tussen 'al die' vrachtwagens of 'alle'.

Groetjes! V.

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Oef, een heftig verhaal. Je kunt je dochter gelukkig ook op een andere dan deze letterlijke manier, die weer nieuwe problemen oproept, beschermen. Het is maar een verhaaltje, tenslotte.