#332 Nog even niet

Zodra ik op het station van Liverpool Street uit de trein stap, voel ik een aangename sensatie door mijn lijf stromen. Ik ben weer in Londen en het voelt iedere keer als thuiskomen. Ik neem een ademteug en snuif de geur van het station op. De gewelven boven het spoor voelen vertrouwd aan.

Ik heb er inmiddels vele voetstappen achtergelaten, veel gezien en veel beleefd. Toch is mijn to-do-lijstje bij lange na nog niet afgewerkt en het inluiden van het nieuwe jaar op de oevers van de Thames staat hoog genoteerd. Deze prachtige stad met zijn diversiteit aan inwoners, heb ik in de afgelopen veertig jaar op verschillende momenten van een jaar bezocht, maar nog nooit tijdens een jaarwisseling. Het lijkt me een geweldige ervaring de karakteristieke gebouwen verlicht te zien door de kleurenexplosie van het vuurwerk. Ik wil de sfeer proeven tussen de mensen die deze feestdagen tot een kunst weten te verheffen.

Twee jaar geleden zou het er eindelijk van komen. We zouden met de hele familie van mijn mans zijde het nieuwe jaar inluiden in Londen. Alles was geregeld: vervoer, onderkomen en zelfs de plek waar we het vuurwerk zouden gaan aanschouwen. Het advies was op de oever tegenover de Londen Eye, maar dit spektakel is ook prima elders in de buurt van de rivier te bewonderen. Nadeel is wel dat je op tijd een plek moet zoeken, om vervolgens in de regen of kou te wachten op the highlight of the year. Een avondje gezellig borrelen zit er dan niet in, maar ach, dat halen we op een ander moment wel in.

Enfin, alles leek dus in kannen en kruiken, tot mijn schoonmoeder begon te sukkelen met haar gezondheid. Het lieve mens had de gezegende leeftijd van 92 bereikt, maar het zag ernaar uit dat ze het einde van het jaar niet zou halen, dus alle plannen werden gecanceld. Uiteraard.
Ze overleed op de dag na kerst en we vierden oud en nieuw bij mijn schoonvader.

Vorig jaar hoopten we het nog een keer te proberen, maar dat werd al snel de kop ingedrukt: een zeker virus moest zo nodig roet in het eten gooien. De plannen staan wederom terug in de kast voor komende jaarwisseling.

Mijn ultieme droomplek om oudjaarsavond te vieren, valt dus nog niet te beschrijven. Misschien ook goed, want tot die tijd blijft het een droomplek. En het gezegde luidt: wat in het vat zit, …