#332 - 2021 - Goedkeuring

Witte wolkjes drijven voorbij in de schijn van het knetterende vuur. Mijn adem is voelbaar onder de wolkenloze hemel. De maan spiegelt zich in het rimpelloze meer dat zich eindeloos voor ons uitstrekt.
‘Hoelang nog?’
‘Twee uur. Waarom? Heb je het koud? Je wil toch niet weg?’
‘Nee, natuurlijk niet.’ Haar brede glimlach kleurt rood door de opflakkerende vlammen. ‘Ik wou weten hoelang ik dit jaar nog samen met jou kon zijn.’
‘Veel minder lang dan dat je volgend jaar bij mij kan zijn.’
Ze komt naar me toe, drukt een kus op mijn mond. Haar lippen zijn koud, ze warmen snel op. Ik sla mijn armen om haar heen. ‘Spijtig van die dikke kleren.’
‘Die hou ik mooi aan hoor.’ Ze grijnst. ‘Weet je hoe koud het is?’
‘Nee, maar dat hoeft niet. Als jij bij mij bent, heb ik het warm.’
Ze streelt mijn wang, loopt lachend langs het vuur. ‘Droom verder als je denkt dat je het lang warm hebt zonder dit pak.’ Ze legt een dik stuk hout op het knetterende vuur in het midden van de cirkel. 
‘Waar is de rest?’
‘De omgeving aan het verkennen, die komen zo.’
Ik kijk omhoog. ‘Denk je dat het vandaag gebeurt?’
Ze haalt haar schouders op. ‘Ik hoop het.’ De heldere sterrenhemel staart veelbelovend naar ons. Alsof hij de laatste wolken verjaagd heeft om plaats te maken voor het Noorderlicht. ‘We zijn er speciaal voor naar hier gekomen. Het zou toch zonde zijn als we het niet zien.’
‘Da’s waar.’ Ik stap op haar toe, sla mijn armen opnieuw om haar heen. ‘Maar dat is niet erg. Jij bent mijn Noorderlicht.’
‘Nu overdrijf je toch.’ Ze lacht breed. ‘Maar het is wel lief.’ Een nieuwe, koude kus op mijn mond verwarmt mijn hart. 
‘Hey lovebirds, kleren aanhouden hé. Het is min twintig. Dat hou je niet lang vol in je nakie.’ Gelijk keren we om naar de gids die samen met nog een koppel lachend naar het vuur loopt, gewapend met twee grote zakken. ‘Honger en dorst?’
‘Zeker. Wat schaft de pot?’
‘Een stevige groentesoep met vlees en marshmallows als dessert. Is dat oké?’
‘Dat klinkt hemels.’
‘En een glas champagne.’
Het smaakt hemels. Met onze voeten tegen het vuur geleund, tot onze stevige rubberen laarzen smeulen, eten we in stilte van ons feestmaal. De soep is de beste die ik ooit gegeten heb. De miljoenen sterren boven onze hoofden kruiden ze tot perfectie. De geur van de smeltende marshmallows brandt de laatste minuten voor middernacht weg. Ik sla mijn armen om haar heen, warm mijn lippen aan haar mond.  
‘We zijn er bijna,’ roept onze gids. Ik kijk niet op, mijn ogen verdrinken in die van haar.
'En ook daarboven hebben ze hun klok gezet.’
Ik zie het pas als het aftellen al een tijdje voorbij is en mijn nieuwjaarswensen mijn mond verlaten hebben. Samen staren we naar het helder dansende licht aan de hemel en voelen de goedkeuring van boven. Dit wordt ons jaar.