#326 --- Zomerhuis

We waren hier vorige week pas toegekomen. Uitgelaten als kleine kinderen die op zomerkamp vertrokken. Slechts twee keer een verkeerde afslag genomen, reden we na een onbestemd aantal uren het brugje over, de poort door. Aan het eind van de slingerende oprijlaan wuifden twee onbekenden ons tegemoet. Achter hen, een imposant gerenoveerd molenhuis omhuld door een blauwe regen. Een karaktervol Frans vakwerkhuis waar menig molenaar ettelijke broden voor moest bakken. In onze oren fluisterde het geluid van het ruisende riviertje, toen nog geen geheimen prijsgevend.

We kropen stijf gezeten uit onze wagens, de chipsvoorraad inmiddels geslonken, de lange broek al in de koffer gemikt. Maanden hadden we er naar uitgekeken. Weken hebben we samen plannen gesmeed. Als eersten aangekomen kregen we, vol ongeduld, de uitgebreide toeristenrondleiding. En de sleutels. Trotse, tijdelijke eigenaars van een zomerhuis met zwembad. Nadat onze ontvangst was gerustgesteld en het huis uit gezet, was het tijd voor een eerste aperitief. Wachtend op de rest van ons gezelschap, onze ogen half gesloten, genietend in de zuiderse zon.

De zwoele avonden werden laat, de ochtenden ook. Overdag redden we schijnbaar verdronken hagedisjes, visten grind uit onze slippers, grilden sardienen en vergaten de tijd. De witte lampionnen in de boom lichtten op zodra de zon er de brui aan gaf. Schatterlachend zagen we te vaak de bodem van ons glaasje wijn. Ons ambitieus plan voor een vroege ochtendloop sneuvelde meermaals tussen de verfrommelde lakens.

We leefden vooral buiten maar toch voelden we ons thuis. Te gauw moesten we afscheid nemen. Het zwembad werd verlost van onze getemde dieren. Verloren sokken werden vanonder het bed gevist. De vuile was in onze te kleine koffers gepropt. Stoepkrijt van de paden gespoeld. Karton gestapeld, overdaad aan rinkelend leeggoed. De oude molensteen, trots bewaard gebleven en uitkijkend over het kabbelende water, is weer wat verhalen rijker. De rivier zal vergeten. De wilde wingerd krijgt opnieuw zijn rust.

Een laatste drankje met een overgebleven ijsje. De sleutel terug in hun hand. Onze valiezen vol herinneringen. De poort krakend achter onze rug, de route riep.