#330 Terras - Gefrustreerd

Ik verliet het koele bibliotheekgebouw en een stralende zon begroette me en lokte me naar een terrasje vlakbij. Omdat de Corona onder controle was, waren de terrasjes terug open. Het was druk maar ik haastte me snel naar het enige tafeltje dat nog vrij was. Het was hemels om mijn zware tas vol boeken neer te kunnen zetten en ik bestelde een ijskoffie.

Terwijl ik mijn eerste teug nam, viel mijn oog op een gebronzeerde macho met donkere zonnebril en zijn gsm aan zijn oor gekleefd. Hij stak de straat over en wilde ook op het terras gaan zitten, maar nergens was een tafeltje vrij. Ik voelde het al aankomen en wilde nog net een andere kant opkijken, maar hij nodigde zichzelf uit aan mijn tafeltje en ik was te verlegen en te beleefd om hem af te wimpelen.

Ik was heel slecht in het beginnen en onderhouden van een conversatie en zeker met vreemden. Om iets te doen te hebben, nam ik één van mijn boeken uit mijn tas en bladerde er wat lusteloos in zonder te beseffen wat ik las of zag. Ik kon me niet ontspannen met een paar vreemde ogen op me gericht. Hij had voor zichzelf een glas bier besteld en tokkelde nog wat op zijn smartphone. Ik schatte hem flink wat jonger, bijna een generatie.

Gelukkig, daar kwam zijn blonde vamp aan die zich aan ons tafeltje nestelde. Ik voelde me al snel te veel. Ik dronk mijn restje ijskoffie uit en maakte me met een beleefd knikje uit de voeten. Vanbinnen kookte ik van frustratie. Ik had zo uitgekeken naar mijn eerste terrasje na een lange tijd. Wanneer zou ik eens voor mezelf leren opkomen en mijn tafeltje niet laten afsnoepen door een macho en zijn blonde vamp?