een glimlach beschrijven

Niet.

Ik heb je beschrijving drie keer moeten lezen om mij iets bij die glimlach voor te kunnen stellen. Je probeert er teveel in één keer in te proppen. Volgens mij moet je het simpeler houden en meer aan de fantasie van je lezer durven overlaten. Niet alles hoeft in één glimlach duidelijk te worden. Kies de belangrijkste toevoeging, waarbij 'vrolijk' vooronderstelt mag worden: het is immers een glimlach.

Soms is het vertelritme belangrijker dan het benoemen van elke door jouw bedachte nuance.

Meer aan de fantasie van je lezer durven overlaten

Dit, ja.

Je kunt allerlei eigenschappen van gezichtsuitdrukkingen op vele manieren een plaats geven in de gedachten van een waarnemer. Die kan zich bijvoorbeeld afvragen wat er schuilgaat achter een glimlach. 

Tja, de duivel is in de details. Hoe belangrijk zijn die?

Ik zat op de bank toen het gerinkel van de telefoon klonk. Ik stond op, zette mijn linkervoet eerst vooruit en toen mijn rechtervoet, en liep schuin naar links om de salontafel heen. Ik had me al eens akelig bezeerd aan die scherpe hoek. Na twaalf seconden was ik bij het toestel. Ik pakte de zware hoorn (die was namelijk van bakeliet) met mijn rechterhand van de haak en hield hem zo vast dat het gedeelte waarin de microfoon zat een centimeter of vijf voor mijn mond gepositioneerd was. Het gehoorgedeelte drukte ik tegen mijn rechteroor, stevig doch niet pijnlijk. "Hallo, met Leonardo."

Herschrijf:

Ik liep naar de telefoon. "Hallo, met Leonardo."

Persoonlijk zou ik het gewoon bij 'speels' houden. Speels kan veel inhouden, maar laat ook ruimte voor de lezer om het te lezen zoals ze willen. Anders kan je het best bij brutaal houden. Ik neem aan dat de rest van je verhaal wel context zal geven.