Twee Duvels.

 

Je hebt het overleefd.

Dat valt tegen zeker?

Dat heb ik niet gezegd.

Zo klonk het wel.

Ga je meteen beginnen met je gezeik?

Welk gezeik?

Het eeuwige gezeik. ‘Waarom zie je me niet graag? Ik heb toch niets misdaan.’ Al die zielige blabla van je. Net zoals…

Heren, wat zal het zijn?

Twee Duvels voor hem. Een koffie verkeerd voor mij.

Komt eraan.

Zot. Waarom twee Duvels voor mij? Zeveraar. En trouwens, wat ‘net zoals…’?

Net zoals voor die shit-pandemie. En net zoals daarvoor en daarvoor.

Ik snap niet waarover je het hebt. Leg het me uit. Wat is het dat je stoort?

Pa, ik heb dit al honderd keer uitgelegd. Je wilt het niet snappen. Of je kunt het niet snappen. Maakt niet uit.

Wat moet ik dan doen?

Ja dàt, exact dàt: ‘Wat moet ik dan doen?’ Met dat mondje erbij, die opgehaalde schouders, die idolate blik.

Sorry.

Sorry helpt niet.

Heren, twee Duvels en een koffie verkeerd.

Dankuwel. Schol.

Schol.

Hoe gaat het met je?

Ik ben blij dat het voorbij is. En jij?

Ik ook.

Woon je nu hier in de buurt?

Ik woon hier al twee jaar in de buurt, pa. Jij komt nooit langs. Je belt ook nooit.

Jij ook niet.

Ik ben geen beller.

Ik ook niet. Ik mis je wel.

Tja.

Ben je gelukkig?

Wat dacht je?

Nee.

Voilà. Als je het weet, waarom vraag je het dan?

Kan ik iets doen?

Nee.

Wil je erover vertellen?

Nee.

Zullen we dan…

Zullen we wat?

Euh. Ik weet niet. Ik wou gewoon…

Pa, luister. Dit marcheert niet. Dit gesprek, deze ontmoeting, hier op dit terras. Ik bedoel, ik denk dat jij oké bent, maar wij, wij samen, dat marcheert niet. Dit heeft geen zin. Ik drink mijn koffie verkeerd op en ik ga. Dat is beter.

Maar…

Dag pa.

Dag zoon.