#328 --- Ochtendschemer

_{Daar lig je, argeloos achtergelaten op de vensterbank. Alleen op ochtenden waar ik de moeite neem het gordijn ver genoeg weg te schuiven, zie ik dat het zonlicht jou wel iedere dag bereikt. De duisternis verlaat langzaam de kamer en strooit de grauwe ochtendschemer over het zachte tapijt.  De oude eiken in de tuin rillen in de wind en lossen twijfelend hun laatste blad. Het silhouet van een vroege merel hopt nog aarzelend door de laaghangende mist. Nog even en de dag begint.}

_{Ik blaas het stof van je rug en heb het zonlicht niet nodig om te weten welke geheimen je vroeger reeds hebt prijsgegeven. We waren nog maar tieners, ongeduldig over de tijd. Gulzig naar elkaar. Zonder angsten en boordevol hoop. We deelden onze geschreven woorden, vaker zinloos dan zinvol. Maar evengoed kostbaar. Het gerafelde lintje, geklemd tussen het papier, symboliseert een adempauze.}

_{We waren vaak veraf maar hielden elkaar toch dichtbij. Soms bouwden we verder, soms lieten we los. Slechts een hoofdstuk uit ons verhaal. Eentje waar je in je dromen aan ligt verder te schrijven. Zachtjes ademend onder de donzen dekens. Je geur nog in mijn kamerjas. Ik werp een blik door de kamer. Ze is door de jaren heen best wel wat veranderd. Niet anders dan jij en ik.}

_{In het duister volgen mijn vingertoppen het figuurtje op de kaft en ik glimlach om haar bespottelijke kleuren. Wanneer zijn we gestopt met deze ode aan onze jeugd? Blijken die geheimen dan toch al wat te vervagen. Onze verhalen en ambities uit het verleden. Laat ze toch maar wat verder rusten. De mist lijkt nog een tijdje te blijven hangen. Ik wacht wel op het zonlicht, kruip nog even onder de wol, lekker warm tegen je aan. Samen schrijvend aan het vervolg van ons verhaal.}