#325 De uitvaart

Van op een afstand kijk ik toe. Ik heb mijn grootvader nog nooit zien huilen. De aanblik is surreëel. Mijn norse opa die onbeheersbaar huilt. Ik vind het maar niks. Ik wil op hem toelopen en zeggen dat hij moet stoppen, dat hij zich bij elkaar moet rapen. Ik voel een ongekende razernij door me heen gaan. Met mijn vuisten samengebald kijk ik toe hoe mijn vader naar opa toeloopt. Eerst vastberaden, daarna aarzelend. Ik weet wat hij denkt. Is het sociaal aanvaardbaar dat hij opa in zijn armen neemt? Gelden de regels hier ook? Hij steekt zijn hand uit en laat hem even over opa’s schouder hangen. De innerlijke strijd wordt nog gestreden. Hij gooit de principes snel overboord en neemt hem vast. Opa’s mondmasker schuift van zijn neus af. Het is geen zicht. De woede flakkert weer op. Mijn blik gaat weer naar oma. Daar ligt ze dan, in één van haar zondagstenues. Ik vraag me af wie haar kleren bij elkaar geraapt heeft. Iedereen weet dat ze liefst in haar rode afgesleten pakje rondliep. Waarom krijgt ze dat niet? Ik laat iedereen achter en loop tot naast haar.

De woede wordt verdrongen door verdriet. Hey oma. Ik wilde je bezoeken, echt waar. Voor deze éné keer meende ik het ook. Bij je grootouders langs gaan als puber is wel het laatste wat je wilt, maar tijdens corona werd dit allemaal anders. Ik ging de waarde van hun mening herwaarderen. Hun vreselijke ‘Ja manneke’ als ze weer eens oprecht twijfelden aan je misschien toch niet zo bijster logische redeneringen. Ik vraag me af of ik oma nu zou mogen knuffelen? Ik zie er toch maar vanaf, dat ligt te ver van mijn comfortzone. Op de achtergrond hoor ik papa nu ook huilen. Ik blok al het geluid af en concentreer me op haar gezicht. Hoi oma, ik wilde je bezoeken echt waar. Maar ik mocht niet. Er was een kans dat je ziek kon worden als ik langs kwam. Wie had het kunnen denken. Ik bleef op afstand om je te beschermen een half jaar lang. Maar er kwam iets anders langs en het nam je mee. Eerst was ik ver, maar jij dicht bij mij. Nu ben ik dicht, maar ben jij zo ver weg. Ik mis je oma. Ik wou dat ik je een knuffel kon geven voor één laatste keer.