Hij doet het niet. Dus doe ik het.
Zijn sokken, zijn overhemden, stropdassen (met een lang eind en een kort eind), joggingbroeken, schoenen, onderbroeken, kostuums. MAGA-petten – nu ja, een paar. Zeven is voldoende; voor iedere dag in de week één. De rest is voor zijn opvolger. Make America Genuine Again.
Dan zijn medicijnen: anabolen, inhalers, bleekmiddel en malariapillen. Paracetamol. Een blister met Viagra – sst! Kleurspoelingen, zelf bruinende crèmes, scheerschuim. Kleefpasta voor zijn kunstgebit – een wonder dat hij dat nooit heeft uitgespuugd tijdens die campagnerally’s.
Alles stop ik in verhuisdozen. Hele grote verhuisdozen, de grootste die er zijn en dan groter. Maar van zijn papieren blijf ik af. Dat doet hij zelf ook.

Ik herinner me een keer … Ik wilde het Oval Office stofzuigen, maar de president zat achter zijn bureau gebogen over een stapel papieren. Ik stond op het punt de deur weer dicht te doen, maar hij had me al gezien.
‘Wat denk je dat ik aan het doen ben, Beth?’ zei hij.
‘Documenten ondertekenen?’
‘Welnee.’ Hij wenkte dat ik dichterbij moest komen. En toen zag ik het.
‘Ik doe alsof,’ zei hij ten overvloede.
‘Maar u moet toch wetten voorbereiden? En decreten en zo?’
‘Zoveel zijn dat er niet. Een paar per maand. Maar ik wil wel de indruk wekken dat ik constant bezig ben met belangrijke staatszaken. Het MAGA-project en zo. En toen kwam Pence met het idee van die lege vellen.’
Op die manier kan iedereen wel president van Amerika zijn, dacht ik. Maar ik zei: ‘Zoiets bedenkt alleen een genie.’
‘Zo is dat,’ zei hij en op zijn gezicht verscheen die versteende grijns van hem.

Vanmorgen sprak ik hem opnieuw; ik duw de deur van het Oval Office open en zie nog net dat de president van CNN naar Fox News zapt.
‘Wat denk je, Beth, ben ik een loser?’ zegt hij in een zeldzaam moment van kwetsbaarheid.
‘Mag ik het eerlijk zeggen, Mister President?’
Hij knikt.
‘Niemand heeft ooit een verkiezing verloren van Sleepy Joe.’
‘Je bedoelt dus dat ik eigenlijk de grootste loser van de planeet ben.’
Ik knik zo’n beetje maar houd mijn lippen stijf op elkaar en vraag me af of hij me op m’n laatste dag nog gaat ontslaan.
Na een paar tellen van beladen stilte rekt hij zich uit, legt voldaan zijn handen in zijn nek en zegt:
‘Dan heb ik toch nog íéts gewonnen.’