#324 Een officieel afscheid

Een officieel afscheid

Onder mijn ogen bevinden zich dikke wallen, die zelfs de beste make-up niet kunnen wegtoveren.  Je ziet het aan me. De afgelopen nachten heb ik geen oog dicht gedaan, net als vannacht. Mijn lichaam is gevoelloos en zwak, mede door de corona die ik heb moeten doorstaan. Toch reageer ik vooral lichamelijk, als ik het nieuws hoor: Het is voorbij. Mijn tijd zit er op, binnen 2 maanden zal ik mijn spullen moeten pakken.

Het nieuws komt hard aan. Straks wordt er een reactie van mij verwacht. Straks moet ik mezelf bij elkaar rapen, maar op dit moment lijkt dat onbegonnen werk. Als ik ophang na een lang gesprek met de persadviseur barst ik in snikken uit. Ik zit alleen op mijn kamer en daarom laat ik mezelf even gaan. Het waren stressvolle maanden, wat zeg ik jaren, waarin ik alles op alles heb gezet om deze race te winnen. Het snikken stopt. Ik kijk naar mijn handen, ze rusten op het bureau waar ik zo van ben gaan houden. Zachtjes streel ik het gladde oppervlak van het blad. Links van me pronkt een foto van mijn overleden broer. Sinds zijn dood, hij is gestorven aan alcoholisme, heb ik de alcohol afgezworen, maar nu kan ik wel een borrel gebruiken.

Dan is het tijd voor mijn officiële reactie op de verkiezingsuitslag. Weet wel dat dit allemaal volgens een vooropgezet plan verloopt. Straks ziet de wereld de zakenman zonder scrupules, die zijn verlies niet accepteert. Een president die zijn plek niet op zal geven. Voordat ik dat masker op zet, loop ik nog even bij mijn vrouw naar binnen. Ze heeft zich teruggetrokken en zit op ons bed. Als ze me ziet binnenkomen opent ze haar armen. Ik zie haar betraande gezicht, die onmiddellijk de tranen in mijn eigen ogen weer ontlokken. “Ik had gehoopt”, zegt ze, maar ze maakt haar zin niet af. Ik knik. We hadden allemaal gehoopt dat het anders was.

De tijd na de verkiezingsuitslag is als een waas aan me voorbij getrokken en opeens is het zo ver. Na vier jaar moet ik het Witte Huis verlaten en het valt me zwaar. Op mijn verzoek heeft het personeel ons alleen gelaten. Het is buiten al donker als ik samen met mijn vrouw hand in hand alle kamers doorloop, die de afgelopen jaar dienst hebben gedaan als ons thuis. Hoewel het Witte Huis niet groot is, heeft het meer charme als menig gebouw dat ik tijdens mijn werk als vastgoedondernemer heb mogen aanschouwen. We zijn beide van het huis gaan houden.

Dan komt het moment dat we de deur achter ons dicht trekken. We kijken elkaar met een glimlach aan. Dit hebben we toch mooi mogen meemaken.