#324 Het Witte Huis

Het Witte Huis

Ik heb er een ambtstermijn opzitten. Ben benieuwd of ik hiervoor achteraf een pensioen zal krijgen. Samen met de andere huishoudtoestellen ben ik vier jaar geleden naar het Witte Huis verhuisd. Aanvankelijk vond ik het best cool. Dit verhoogde mijn aanzien aanzienlijk bij de andere zuigers, dacht ik toch. Doch m’n vreugde was van vrij korte duur. Al gauw maten andere toestellen zich een houding aan, het Witte Huis waardig, zeiden ze.

Met het strijkijzer was geen snoer te beginnen. Ze keek me altijd vanuit de hoogte aan. Ik was maar een grondwerker, lager kon je eigenlijk niet. Liefst onderhield ze zich met de koffiezet, de mixer en de broodrooster. Zij stonden op hetzelfde niveau. Zij oefenden volwaardige beroepen uit. Wat deed ik? Zo maar wat over de vloer glijden. En dan? Wat was mijn inbreng in het Witte Huis? Zij streek de hemden van de president. De koffiezet werkte voor hoogwaardigheidsbekleders en buiten- en binnenlandse belangrijke gasten, ministers, vorsten enz.

Van zodra iemand van aanzien nog maar op vijf kilometer van het Witte Huis was vloog ik de kast in. Zij werden er dan, bij manier van spreken, uitgehaald.

Alles zal er vanaf nu heel anders gaan uitzien. Onze dagen hier zijn geteld. Waar gaan we terecht komen? En hoe? Niemand weet het. Allerlei speculaties doen de ronde. Ik zag enkele dagen geleden de krultang die om de een of andere, al dan niet duistere reden op de grond terecht gekomen was. Zij sprak over een totaal volledige deportatie naar het containerpark. De moed zonk me in de zak. Vanmorgen sprak ik met de vibrator, toen ik aan ’t werk was op de presidentiële slaapkamer. Ik wou zijn mening weten want hij is altijd in de korte nabijheid van de bewoners en hoort hier en daar wel eens wat. Ik weet niet of hij een beroepsziekte opgelopen heeft of dat hij Parkinson heeft maar op alle vragen knikte hij, heftig en overtuigend, van ja. Daar was ook geen beginnen aan. Op de badkamer kwam ik het scheerapparaat tegen. Hij wist het uit goede bron, beweerde hij. En ik geloof hem. We zouden allemaal een grondige onderhoudsbeurt krijgen en dan zouden we weggeschonken worden aan woonzorgcentra. Het lijkt me wel een goed idee. Ik zie het helemaal zitten en tel de dagen af tot de verhuis. Ik heb de hoogste top bereikt, het Witte Huis, en kan de rest van mijn leven rustig teren daarop.

Ik klaag niet (meer).