“Mama, ik ben verliefd!”
Met deze aankondiging laat dochterlief zich op de bank vallen… 12 jaar en mijn Anna maakt kennis met de geneugten van het leven.
Ze komt net terug van de kermis in het dorp. Welke knaap heeft haar van haar sokken geblazen?
Vooraleer ik naar details kan vragen, neemt ze met een stortvloed aan woorden mee op haar roze wolk.
“Hij is zo lekker, mama!”
“Nou, nou, dat is beeldend uitgedrukt.”
“Neen, echt, hij kleeft aan me, hij is mierzoet. Zonder kan ik echt niet leven.”
“Niet zo snel meid, je hebt nog maar geproefd van hoe het leven kan zijn”, zeg ik lachend.
Anna kijkt me vreemd aan. In haar ogen staat ongeloof te lezen. Wat weet haar oude moeder daar nu van denkt ze ongetwijfeld.
”Waarom, oh waarom, krijg ik er buikpijn van?”
Ik begrijp dat het een retorische vraag is en houd dan ook mijn mond. Het is niet het moment om er een volwassen antwoord op te formuleren.
Anna zit met een gelukzalige glimlach op haar gezicht naar me te kijken, terwijl ze over haar buik wrijft. Ze zit in een roes.
“Vlinders in de buik mogen je geen buikpijn geven”, probeer ik uiteindelijk toch.
“Vlinders? Neen mama, het is buikpijn.”
Ik laat het even bezinken en bedenk hoe ik hierop kan reageren, wanneer Anna er aan toevoegt: “Die tweede suikerspin was er teveel aan… maar ik kon er niet genoeg van krijgen! Morgen ga ik opnieuw naar de kermis. Ik moet er gewoon nog een eten voor de kermis weer verder trekt.”
Ik grijns. Mijn dochter is verliefd, verliefd op de smaak van suikerspinnen.
Mama kan nog even gerust zijn dat er geen lekker jongen aan de voordeur komt aanbellen, of het moet de jongen van het suikerspinnenkraam zijn…