Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#322 Over stoelpoten en een hebberige houtworm

Het eerste wat Alice opvalt, is de geur van hout. Niet bossig, maar meer zoals de geur in een houtzagerij; van roestige messen, geschaafde krullen, blanke snippers en geknakte twijgen.
'En?'
Tos kijkt Alice verwachtingsvol aan.
'Heb je ooit zoiets moois gezien?' De nogal uit de kluiten gewassen houtworm glundert van trots.
'En het is allemaal van mij. Van noord naar zuid en van oost naar west.'
Tos kronkelt nog wat dichter naar het meisje, strijkt zijn wormenlijf glad en vervolgt met een zoetgevooisde stem: 'Het kan allemaal ook van jou zijn.'
Alice kijkt verdwaasd van de houtworm naar het landschap voor haar. Het lijkt op een verlaten slagveld. Alleen liggen er geen gesneuvelde soldaten, maar stoelpoten. Zover het oog reikt ziet Alice afgezaagde stoelpoten liggen; kriskras door elkaar. Het biedt een oneindig troosteloze aanblik, zelfs in het gouden licht dat de herfstzon over de vlakte uitstrooit. Alice huivert.
'Nee Tos, dit is vreselijk! Zie je dat dan niet?'
'Wat?'
'Dit.' Alice maakt een weids gebaar. 'Dit is toch veel te veel Tos. Meer dan een houtworm in wel duizend levens op kan.'
Tos draait wat ongemakkelijk een lus in zijn volumineuze wormenlijf.
'Overdaad is een teken van rijkdom Alice. Van welvaart. Dat moet je koesteren. Dat weet je toch? We eten wat we kunnen en de rest... nou ja, daar kan altijd nog de fik in.'
Tos giechelt glibberig, maar als hij Alice's boze blik ziet, houdt hij angstvallig in.
'Weet je wat ik zie?' Alice wijst weer naar het gouden slachtveld.
'Armoede Tos. En verlies. Hoeveel stoelen had je wel niet kunnen redden als je niet zo hebberig was geweest?'
Alices ogen vonken en even verdwaalt Tos in haar aanstekelijke vurigheid. Maar dan herpakt hij zich.
'Kom kom meisje, je overdrijft. Hoe kan je een eenvoudige houtworm nou verantwoordelijk houden voor het geluk van een hele stoelenpopulatie? Laten we een kaarsje opsteken en onder het genot van een zaagselig pootje er nog eens rustig over praten.'
'Dacht het niet Tos.' Alice slaat demonstratief haar armen over elkaar.
'Ik eet geen hout.'

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Chantal, met een grote glimlach gelezen. Mooi geschreven. Deze kende ik nog niet: een houtariër of houtenist? In ieder geval iemand die geen hout eet.

ieniemienie zeurtje: 
...vervolgt met een zoetgevooisde stem; ---- puntkomma moet een dubbele punt zijn.

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Foutjes in dit zinnetje:  Alice ogen vonken en even verdwaald Tos : s na Alice en verdwaalt met t dus.
En na het zeuren de complimenten: Chantal, alweer een topverhaal!

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank Katja, Fief en Gi, voor het langskomen, de zeurtjes (gelijk aangepast!) en jullie complimenten. Ook nu ben ik er weer heel blij mee, ook al heeft Alice er geen hout van gegeten ;) 

Lid sinds

6 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Chantal,

Mooi beschreven dat slagveld onder die stoelen in de herfstzon. De houttarische houtworm is ook een hele leuke vondst. Top.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Jurrit en Musonius, heel veel dank voor het lezen! @Musonius, je hebt helemaal gelijk. Kan roestig wel? Ik heb er wel een geuridee bij, of is het nog steeds gek?

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hi Chantal,

... wat ben jij weer heerlijk met volop fantasie aan de "schrijf" gegaan. 

Blijf dat plezier erin houden.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Riny, wat leuk dat je langskomt! En dankjewel voor je leuke reactie! Ik wens jou ook heel veel schrijfinspiratie toe! Hopelijk lees ik snel weer wat van je.