Opdracht #321 - Herfstkabouter

Hij liep door de bossen, alleen, zoals hij elke zondag deed omdat hij het heerlijk vond zich te vereenzelvigen met de natuur. Genietend van elk klein detail dat zijn zintuigen hem boden als hij daar liep, van de geluiden, van het ritselen van knaagdiertjes onder het roodbruine bladerdek dat de bodem inmiddels voor het grootste deel bedekte, het fluiten van de laatste vogels die nog bezig waren hun voorraadjes aan te leggen tot aan het ruisen van de wind door de takken van de hoge bomen.

Hij hoorde het knisperen van de bladeren en het kraken van kleine takjes onder de zolen van zijn schoenen en liep langzaam zijn geijkte pad terwijl hij de lucht diep in zijn longen zoog. De vrijheid en rust die over hem neerdaalde, maakte hem intens gelukkig. Dit hier was zijn huis, zijn thuis.

En toch was er vandaag iets anders. Er was iets op komst, hij voelde het. De haren op zijn huid stonden overeind en hij hoorde de doffe klappen met de regelmaat van een tred dichterbij komen. Om beter zicht te hebben, klom hij de boom in. Hoger in de boom had hij een beter uitzicht op wat er komen ging. Drie enorme takken verder, stond hij meer dan een meter hoger en leunde tegen de stam.

Ineens stond hij daar. Een klein mannetje, groen pakje, rood puntmutsje en kleine zwarte vilt wollen puntige schoentjes met een gouden gesp. Hij stond op een tak, leunend tegen de stam van de boom en keek me geamuseerd aan, zich er nog niet van bewust dat ik hem ook zag.

De geur van schimmels en rottende bladeren leek steeds sterker mijn neus binnen te dringen naarmate ik dichter bij het kleine mannetje kwam dat zich daar nog steeds volledig onzichtbaar waande. Hij schrok pas op toen ik mijn hoofd volledig in zijn richting draaide en hem duidelijk verstaanbaar toesprak 'wat een putlucht hier, dat jij daar geen last van hebt'.

Het mannetje keek verschrikt op, en staarde me met grote ogen aan. Onze blikken kruisten en ineens drong het besef echt tot hem door dat ik hem zag, hij was niet langer onzichtbaar. 'Hoe kun je mij zien?' wierp hij me boos en geïrriteerd toe.

'Tsjee zeg, hoe moet ik dat weten. Misschien is je toverstof op. Misschien moet je Tinkerbel een beetje harder schudden en over je heen uitknijpen.' kraamde ik uit.

'Je denkt zeker dat je grappig bent. Wie is Tinkerbel?'

Ineens voelde hij zich op een andere planeet. Hij had geen idee wie Tinkerbel was en hij wist ook niet hoe deze man, die in alle opzichten wel sprekend op hem leek, zo groot geworden kon zijn. En die reus had het over toverstof, was die man soms  een beetje van het padje af? dacht hij bij zichzelf. Maar hij wist wel beter, reuzen bestaan niet, toverstof is iets uit sprookjes en dit, dit alles was een droom. En ineens in zijn half wakende toestand wist hij het. Hij had zijn route niet helemaal trouw gelopen zoals altijd. Hij was ondeugend geweest en iets afgeweken en langs het veld met de paddenstoelen gelopen die hoog boven hem uit torenden tijdens zijn wandeltocht.

De paddenstoelen stonden onder zijn volk bekend om wat de magische stof genoemd werd. Een heel klein beetje had hij er van gesnoept. Er was dus helemaal geen reus, er was helemaal geen putlucht. Er was helemaal niets. Hij was hier helemaal alleen en genoot van de werking van de magische stof. Het was tijd om naar huis te gaan. Vlug als een eekhoorn sprong hij van de takken en schoot onder bladeren door naar zijn kleine gezellige huisje vlak aan de wortels van de boom. Daar waar zijn vrouw altijd met een groot hart en open armen hem op stond te wachten.

Ik knipperde even met mijn ogen en wreef er in. Zo had hij daar gestaan en zo was hij weg. Had ik het me verbeeld? Was het dan allemaal niet echt geweest? Ik keek nog eens om me heen en ineens zag ik het. Ik was gevallen en lag in een veld met paddenstoelen. Ik hallucineerde gewoon. Kleine kabouters. Die bestonden helemaal niet.