#321 - Een scheve grijns met verpakking

Ik was weer wat opgeknapt nadat een halfgare kip me dagenlang aan de pot had gebonden. Nee, voorlopig geen internetdate meer voor deze jongen. Ze wou partout feestelijk koken. Glas bubbel vooraf, wijn erbij een bel cognac na, je kent dat. Soort voorspel denk ik, want vrouwen zijn op dat punt heel gevoelig. (Lang geleden, toen ik een keer na binnenkomst gewoon drie condooms op de keukentafel legde en scheef grijnzend opkeek, ben ik eens een voortand kwijtgeraakt.)

De bel ging niet eens voor de tweede ronde toen ik al witjes de weg moest vragen naar het gemak. Waar ik vervolgens drie kwartier bleef, bezweet spetterend uit onnoemelijke gaten. Zij intussen had nergens last van en doodde de tijd met onderzoek. (Yep, de vier condooms zaten in mijn beurs.) Hoe dan ook, de taxi kwam uiteindelijk en ik vertrok met mijn scheve grijns.

Wel, het weer was fijn en ik ging wandelen. Volgens de dokter had ik heel wat vocht verloren dus in mijn rugzak zeulde ik vijf pond bier. Lijkt heel wat, maar na een kilometer waren het er nog maar dik drie, de verpakking meegerekend. Mensen met witte jassen moet je gewoon erg serieus nemen. Zeker als het uitkomt. Dus na het wegwerken van al het gewicht, de verpakking niet meegerekend, was ik misschien wel zeven kilometer verder. Het bos lag achter me. Voor me een rustig afglooiende wei met haast manshoge kruiden. Snel vallend water verderop.

Ik moest pissen, dat was duidelijk. En beter meteen dan asap. Mijn kletterende straal overstemde zodoende al dra de beek aan de oor-horizon. Maar niet de proteststem van onder de struik.

- Hee lullo, kun je niet uitkijken waar je je smerige afval laat?

Ik mikte meer naar links en toen ik daar geen commentaar op hoorde ging ik weer treiterend langzaam naar rechts.

- Geen probleem, euh dinges. Waar zit je?

In een poef en een pief verscheen er een doorweekt klein vrouwtje. Kniehoog zou ik zeggen. Haar rode muts lag op de grond en ze wreef de druipende slierten rood haar uit de ogen en het zicht. Een jaar of veertig, vijftig misschien. Heel aantrekkelijk met die natte jurk eigenlijk. Zij keek intussen misprijzend naar mijn groeiende geval.

- Zou je dat ding niet eens wegdoen tegenover een dame?

Ik draaide weg, kneep af, schudde uit en zaamde gehoor. Ze lachte.

- Toch heb je straf verdiend mannetje. Wildplassen in de tuin van Tasja. Dat is verboden jongeheer. Vanaf nu tot volgende week dinsdag is je lieveling onaanraakbaar. Voor menselijke huid. Dus je zult het met stokjes van de chinees moeten doen. Of met mes en vork als je meer van hup Holland bent.

Mijn hand gleed als vanzelf onder de broekriem, onder de rand van de onderbroek, binnen het warme hol waar ie woont en toen ik hem wou aaien zoals we gewend zijn, werd ik nondedjuu gebeten! Echt! Ik verzin dit niet he! Nou ik werd kwaad natuurlijk.

- En jij stinkt.