#320 Onder bewust zijn (versie 2)

Het pad was donker. De bomen aan weerskanten van het pad groeiden zo hoog dat de kruinen verdwenen in de zwarte lucht. Voor mij uit zwom een vis, zwevend door de lucht alsof hij zwom door water. Nieuwgierig volgde ik zijn kalme bewegingen. Midden op het pad verscheen een oude man, een Indiaan. Diepe groeven verdeelden zijn gezicht in honderden stukjes, maar zijn lichtblauwe ogen keken me helder aan terwijl hij wees naar het westen.
Ik keek naar links en zag de zee, mijn geliefde zee, rustig als op een mooie zomerdag. Blij liep ik op haar af, maar ik leek haar niet te kunnen naderen. Hoe lang ik ook liep in haar richting, zij bevond zich steeds even ver weg. Ik versnelde mijn pas maar het mocht niets baten, de zee bleef onbereikbaar voor me.
Een ooievaar vloog in mijn richting terwijl de horizon rood kleurde. Ik volgde het beest met mijn ogen en toen ik me omdraaide zag ik een vrouw me wenken. Ik kon haar gezicht niet zien maar ze had lang, rood krullend haar en was gekleed in een zwart gewaad. Dichter bij haar gekomen zag ik dat ze snel verouderde, haar haren werden grijs maar de krullen bleven. Haar ogen leken op die van de indiaan, lichtblauw en helder. Ze sprak met fluisterende stem: 'Alles is één. Probeer geen dingen te bereiken. Je bent het al. Je bent alles en alles is jou. Alles is één.'

Achter me hoorde ik de roep van de ooievaar. Toen ik me omdraaide zag ik twee zwarte zwanen die in mijn richting zwommen, dreigend kwamen ze op me af. Ik probeerde te vluchten, terug naar het zwarte pad waar de zwevende vis op me wachtte.
Ik had het gevoel dat ik ergens moest zijn en dat ik laat was dus ik probeerde sneller te lopen. Twee hardloopsters renden me tegemoet. Terwijl ze me passeerden keek een van de vrouwen me aan met donkere ogen. Snel liep ik door, ik moest door! Ik liep langs een brede sloot waarin zeven kommavormige eendjes zwommen die, zodra ze me zagen, me luid snaterend begonnen te volgen.
Daar stond de Indiaan weer. Nu keek hij naar het oosten en wees naar de dageraad die daar rood kleurde. Achter me hoorde ik de stem van de roodharige vrouw: 'Het begin is het einde en het einde is weer het begin. De tijd is een illusie. Alles is al en altijd al geweest. Alles is één.'

Ik draaide me om en keek in de holle zwarte ogen van een grijnzende schedel.

Verschrikt zat ik rechtop in bed. De zon scheen door het raam. Het was ochtend.

Oude versie

Het pad was donker. De bomen aan weerskanten van het pad groeiden zo hoog als ik kon zien. De lucht was zwart. Voor mij uit zwom een vis. Hij zweefde door de lucht alsof hij zwom door water. Nieuwsgierig volgde ik zijn kalme bewegingen. Midden op het pad stond een oude man, een Indiaan. Diepe groeven deelden zijn gezicht in honderden stukjes. Zijn ogen waren lichtblauw en helder. Hij keek me aan, keek toen naar het westen en wees.

Ik keek, zijn blik volgend, naar links en zag de zee. Mijn geliefde zee. Zij was rustig als op een mooie zomerdag. Blij liep ik op haar af. Maar ik leek haar niet te kunnen naderen. Hoe lang ik ook liep in haar richting zij bevond zich steeds even ver weg. Ik versnelde mijn pas maar het mocht niet baten. De zee bleef onbereikbaar voor me.

Een ooievaar vloog in mijn richting en de horizon kleurde rood.  De ooievaar vloog over me heen en toen ik me omdraaide zag ik een vrouw. Ze wenkte me. Ik kon haar gezicht niet zien maar ze had lang rood krullend haar en was gekleed in een zwart gewaad. Dichterbij gekomen zag ik dat ze snel verouderde. Haar haren werden grijs maar de krullen bleven. Haar ogen leken op die van de indaan, lichtblauw en helder. Ze sprak met fluisterende stem: 'Alles is één. Probeer geen dingen te bereiken. Je bent het al. Jij bent alles en alles is jou. Alles is één.'

Achter me hoorde ik de roep van de ooievaar. Twee zwarte zwanen zwommen in mijn richting.  Dreigend kwamen ze op me af. Ik probeerde te vluchten. Terug naar het zwarte pad. Daar was de vis nog.  Ik had het gevoel dat ik ergens moest zijn. En ik was laat! Ik probeerde sneller te lopen. Twee hardloopsters renden me tegemoet. Terwijl ze me passeerden keek een van de vrouwen me aan met donkere ogen.

Ik liep snel door. Ik moest door!  Achter de vis aan. Langs een brede sloot liep ik. In die sloot zwommen zeven komma-vormige eendjes. Toen ze me zagen begonnen ze me te volgen. Ze snaterden luid.

Daar stond de Indiaan weer. Nu keek hij naar het oosten en wees naar de dageraad die daar rood kleurde. Achter me hoorde ik de stem van de roodharige vrouw: 'Het begin is het einde en het einde is weer het begin. De tijd is een illusie. Alles is al en altijd al geweest. Alles is één.'

Ik draaide me om en keek in de holle zwarte ogen van een grijnzende schedel.

Verschrikt zat ik rechtop in bed. De zon scheen door het raam. Het was ochtend.