#319 Een lange rode regenjas [Versie 3]

Hoi Musonius, een pracht verhaal. Ik moest eigenlijk wel lachen om het einde. Het zal je maar gebeuren.
Ik heb een beetje moeite met de emotie van de vrouw. In plaats van ontzetting en verdriet zou ik eerder gevoelens van gêne, schaamte of iets dergelijks verwacht hebben. Na tien jaar zou ze naar mijn idee eerder in gegiechel of een slappe lach uitgebarsten zijn om de absurditeit van dat moment. Misschien als ze de jas had uitgeleend aan iemand, dan zou ik me de ongerustheid voor kunnen stellen. Maar dat is mijn persoonlijke beleving. Het verhaal is goed geschreven en in die zin heb ik het met plezier gelezen en heb ik me door het einde laten verrassen. 

op zijn buik.”  ---- de aanhalingstekens hoeven hier niet te staan. De volgende zin hoort toch ook nog bij het verhaal?

Sommigen applaudisseren. Maar hij kijkt niet zo blij.” ---- volgens mij horen deze twee zinnen bij elkaar. ... applaudisseren, maar hij ...

Dag Fief, dank voor je respons.

Emotie
Schaamte zou ook kunnen, maar ik vond het wel leuk om een beetje dramaqueen neer te zetten. Maar ik ga eens stoeien met het idee.

Ongerustheid
Als de vrouw uit het verhaal de jas uitgeleend zou hebben, zou het een heel ander verhaal worden. En langer en ingewikkelder.
De vrouw is niet ongerust. Dat interpreteer je - net als de ik-persoon uit het verhaal - alleen maar zo.
Zodra ze het 'lijk' ziet is zij de enige van alle omstanders die precies weet hoe de vork in de steel steekt. Wel zit ze behoorlijk in de rats, omdat haar jas politie, brandweer, media en ramptoeristen op de been brengt.

Aanhalingstekens
Er is hier sprake van een dialoog binnen een monoloog:
“Wat is er aan de hand?“ vraag ik [de vrouw uit het verhaal] een omstander.
“Er drijft een lijk in de gracht.” [de omstander]
“Weten ze wie het is?” [de vrouw uit het verhaal]
“Nee, hij drijft op zijn buik.” [de omstander]

Hoi Musonius, bedankt voor de uitleg. Ik heb de emotie niet uitgelegd als ongerustheid. Ik zei dat ik me kon voorstellen als ze de jas had uitgeleend, dat ze dan ongerust zou zijn geweest. In jouw verhaal is ze in eerste instantie nieuwsgierig wat er is gebeurd en zit ze daarna in de rats als ze ziet dat iedereen uitgerukt is voor alleen maar een jas. Dat had ik begrepen. 

Als je een dialoog binnen een verhaal schrijft, is het handiger om enkele aanhalingstekens te gebruiken voor het gesprek tussen de hp en de vrouw, en de dubbele aanhalingstekens voor de dialoog (citaat) in het verhaal dat de vrouw vertelt? 

Hallo Musonius,

Het verhaal is spannend, maar het eindigt, helaas, in een zeperd. Fief zegt het heel mooi, dus ik hoef het hier niet te herhalen. Geloofwaardig is het niet. Ik denk dat je moet kiezen wat je met het verhaal wilt zeggen. Als het om de dramaqueen gaat... zou je het verhaal helemaal moeten omgooien, of deze 'darling' voor een ander verhaal bewaren.

Hoi Musonius, ook ik ben het met Katja en Fief eens. Ik zou eerder verwachten dat je na 10 jaar gewoon smakelijk moet  lachen om de hele gebeurtenis. Op dat moment voelt de dame zich nog schuldig, maar daarna is het vooral heel grappig. 

Dialoog is mooi geschreven. Alleen "Rood-witte afzetlinten wapperen vrolijk in de wind. " vind ik te gekunsteld klinken voor het gesprek. Het woord 'vrolijk' weghalen uit deze zin zal hierbij al helpen denk ik.

Hoi, hoi, 

Graag gelezen verhaal. Leuk. Leest lekker makkelijk weg en daar hou ik wel van! 

– Wat is er aan de hand?
– Er drijft een lijk in de gracht.
– Weten ze wie het is?
– Nee, hij drijft op zijn buik.

Dit stuk zou ik anders schrijven, vertellend aan het tafelgenoot.

Misschien had ik ook toegevoegd waarom de jas zo belangrijk voor haar was. Persoonlijk zou ik mijn jas niet terug willen na dit voorval, maar voor haar kan het van waarde zijn om een reden. Ze heeft moeite om het verhaal te vertellen, maar op het einde is er geen emotie. Daar ligt nog een verbetering. 

Dank je wel voor je verhaal! 

Dank voor jullie respons. Het verhaal is wat aangepast.

Indrany, je opmerking over geen emotie op het einde snap ik niet; Ze verbergt haar gezicht in haar handen en begint te snikken.Geeft dit niet voldoende emotie aan?

Ik reageer op de herziene versie. Ik vind het een mooi verhaal, met een verrassend slot. Ik vraag me nu wel af, wanneer de jas is opgevist. Gisteren dan kan ik me voorstellen dat ze van streek is, maar veel langer geleden dan is het meer een sterk verhaal en dan snap ik de sterke emotie niet helemaal.

Hoi Musonius,
Ik heb alleen de herziene versie gelezen. Het einde van je verhaal maakt me wel wat aan het lachen. Er zit een hele mooie spanningsopbouw in het verhaal waardoor het einde heerlijk onverwachts is. Ik had denk ik zelf wel de herinnering in de verledentijd geschreven, dat maakt het voor de lezer iets duidelijker dat het een herinnering is. Maar zo in tegenwoordige tijd kan ik ook begrijpen. 
Taal technisch kwam ik nog iets wat tegen. "Ze draag een felrode" draag moet hier draagt zijn. 

Dank voor je respons, Mabel.
Je stipt precies dat aan, waar ik tijdens het schreven mee worstelde: verleden of tegenwoordige tijd in de herinnering.
Verleden tijd lijkt me inderdaad wat natuurlijker en vormt een beter contrast met de handelingen in het heden, dus ik ga het toch eens omzetten.

'Draagt' heb ik aangepast.
Overigens is het 'taaltechnisch', zonder spatie. Wet van Muphry? :-)