#317 De Dader

'Waarom heb ik het gedaan vraagt U? Die vraag spookt natuurlijk al door mijn hoofd sinds ik in deze betonnen kamer ben opgesloten. Ze echoot door deze miniscule kille ruimte, versterkt door het gezoem van tl bakken gedurende de dag en het drukkende duister van de nachten. En om U de waarheid te zeggen, na zo een lange tijd verstoken van enig menselijk contact weet ik het niet meer.

=het waren de ogen!!=

Hier veilig en alleen, zonder buitenlucht en daglicht, zonder besef van 'de anderen', begeef ik me op de grens van herinnering en fantasie, van angstdroom en kille realiteit, en weet ik niet meer wat er nu echt gebeurd is en wat ik er later bij gedroomd heb.  Hier op die grens zie ik ze nog steeds. De zogenaamd rechtvaardigen, de beteren, of in ieder geval zij die zich beter voelden. Beter dan mij. Beter omdat ze de juiste kleren droegen. Omdat ze de juiste woorden wisten te gebruiken en ze zogenaamd knapper waren dan ik. Knapper, sterker en uit een beter milieu. Hier bevind ik me wederom op de kille schoolpleinen van mijn jeugd waar ik moest rennen voor mijn leven. Ik, die nooit wist wat ik moest zeggen, die niet wist hoe ik me behoorde te kleden. Die kleiner was dan iedereen. 

Hier, veilig in het donker van deze diepste nacht. Hier in het voorgeborgte van de hel denk ik aan die andere hel. Die hel van lange donkere gangen en klaslokalen. De hel van het er niet bijhoren maar dat wel heel erg willen.  Van vernederingen en angst. En tussen die angstdromen en die herinneringen, tussen al die spottende gezichten, al die gemene ogen in die donkere portalen zie ik haar. Met haar vriendelijke ogen. Vol medelijden. En dan weet ik het weer....

=het waren de ogen!!=