#313 - Zomerse liefde - onderweg

Misselijkmakende lichaamsgeuren, hoofdpijn, droge mond, onderweg enkel stoppen om te plassen en junkfood te kopen in een wegrestaurant, dat was het vooruitzicht voor de volgende uren, op weg naar ‘les Gorges du Verdon’.  
Ze had een hekel aan het ontmoeten van nieuwe mensen, de smalltalk, het naar elkaars mond praten. Maar, toch had ze een reis geboekt en bleek ze in een bus vol luidruchtige mensen terecht gekomen te zijn.   Gelukkig zat er geen opdringerige vrijgezel naast haar en had ze plaats genoeg.

Toen de bus na enkele uren stopte, deed ze een paar strekoefeningen tegen de bus aan, toen ze hem zag.  Hij was een beetje jongensachtig nog, in jeans, sneakers en witte T-shirt. Hij stond met zijn handen in de broekzakken en opgetrokken schouders, keek naar een groepje erg aanwezige, bierdrinkende vrienden. Alsof hij voelde dat ze naar hem keek, keek hij opzij naar haar en glimlachte zo ontwapenend, dat ze automatisch even spontaan zijn glimlach beantwoordde.   
‘Hoi,’ zei hij terwijl hij naar haar toestapte, ‘ik ben Jo.’
Hij vertelde haar dat hij nog een paar vakantiedagen had staan, tijdens het googelen enthousiast was geworden over het reisprogramma en zich met een paar klikken op de muis had ingeschreven. Zoiets had hij nog nooit gedaan.  
‘Zo ging het bij mij ook!’ ze lachte. ‘Ik had me voorgenomen om eens een keer iets voor mezelf te doen.’  Ze vertelde over de breuk met haar ex en de moeilijke periode die ze achter de rug had. Toen de stem van hun reisleider klonk dat het tijd was om te vertrekken, vervloekte ze zichzelf. Ze gaf zichzelf te veel bloot, zielig. Dat was nu net niet de bedoeling van de reis: laat het los, geen gezaag, genieten.  

Hij vroeg of hij naast haar mocht komen zitten, hij zat tussen de groep drinkende vrienden en had gezien dat ze alleen zat. Tot haar eigen verwondering zei ze dat ze dat fijn zou vinden. 
De bus vertrok en ze babbelden ongedwongen over zijn en haar leven en ze merkte dat ze heel wat gemeen hadden, niet enkel een relatiebreuk.  Ze waren beiden stil geworden en toen was ze weggedommeld op zijn schouder.
Ze schrok wakker van een voorzichtige aai op haar wang.
‘We hebben een half uur vrij, schone slaapster’, fluisterde hij, ‘dineren in de Mc Donalds?’  

Ze zaten op het terras van het baanrestaurant tegenover elkaar. Ze genoot van de zon op haar gezicht.
Hij keek haar zo doordringend aan, ze voelde zich blozen, ze voelde het in haar buik, het gevoel dat al zo lang afwezig was geweest. Hoe kan het, dacht ze, dat we elkaar nog maar enkele uren kennen en hij dit effect op me heeft? Ze sloot haar ogen omdat ze zijn blik te intens vond. Ze was van plan een week tot rust te komen, in haar eentje. Zou ze hem dat eerlijk zeggen?
‘Ik weet dat jij het ook voelt.’ zei hij zacht.
Ze knikte langzaam, ze voelde een traan langs haar wang lopen.
‘Het is vreemd, het is onverwacht, het is te snel, maar het is er, ‘ging hij verder.  Ze liet hem praten, en ze dacht: laat het los.
Ze deed haar ogen open, zag zijn hand uitgestoken op de tafel liggen en nam hem vast.