Opdracht #313 - Zomerse liefde

Ik zag haar voor het eerst op het strand in Zandvoort, toen ze uit het kledinghokje kwam. Lange blonde haren, helblauwe ogen, een betoverende lach om haar mond. Lang en slank, gebruind door de zon, en benen tot in  de hemel. Ze was voor mij het mooiste meisje dat ik ooit gezien had. Ik was meteen verliefd.

Ik volgde haar op een afstandje, terwijl ze naar de waterlijn liep. De zon scheen op en door haar blonde haren. Het verblindde me bijna. Ze liep als een godin, nee, schreed als het godin, door het losse zand. Aan de waterlijn ontmoette ze haar vriendinnen. Ik weet niet meer hoe die er uitzagen, noch hoeveel het er waren. Zittend in het losse zand had ik alleen oog voor haar.

Ze liep tot haar knieën in het water en bukte zich om haar handen en armen nat te maken. Het was nog vroeg in het seizoen, en het water was zeker niet warm. Een groep jongens die vanaf het strand het water in renden spetterden water over haar heen, wat haar een ingetogen gilletje ontlokte. Haar vriendinnen lachten, en zij lachte mee.

Langzaam liep ze dieper het water in en toen het water tot aan haar heupen kwam, dook ze als het dolfijn in het water. Tien meter verder kwam ze weer boven. Ze schudde haar hoofd en haar lange blonde haren slingerden waterdruppels in het rond. Ze leek wel een zeemeermin uit een sprookje.

Plotseling zag ik hoe het water rondom haar ruw verstoord werd. Ze verdween even onder water en wuifde wanhopig met haar armen toen ze weer boven kwam.

“Help, help”, hoorde ik haar roepen.

Ik aarzelde geen moment en rende naar het water. Ik liep zo ver als ik kon, dook in het koude water en zwom snel naar haar toe. Ik was de eerste die haar bereikte en trok haar weer boven water. Ze klampte zich aan mij vast. Als een volleerd reddingszwemmer nam ik haar onder de armen en zwom op mijn rug richting strand, tot het ondiep genoeg was om te staan. Ik sloeg een arm om haar middel, en steunend op mij ploeterde ze door het water naar het strand.

“Oh, dank je wel”, zei ze. “Ik had plotseling kramp. Je hebt mijn leven gered!” Ze omhelsde me en trok me naar zich toe. Ze kuste me op beide wangen.

Ik kreeg een knal tegen mijn hoofd en viel achterover. Mijn dagdroom was ruw verstoord door een bal die ik in mijn gezicht had gekregen. Ik krabbelde overeind, en daar stond ze.

“Oh, het spijt me vreselijk”, zei ze. “Doet het pijn?”

“Nee hoor, zei ik, nog wel een beetje geschrokken. “Ik voel al niks meer.”

Ze lachte. Haar hand gleed door mijn haar. Ze bukte zich en kuste me op de wang.

“Stoere vent”, zei ze. “Gelukkig maar, enne, nogmaals sorry.”

Voordat ik iets kon zeggen, draaide ze zich om en verdween met de bal weer in het water. Ze speelde verder met haar vriendinnen. Ik zag haar voor het laatst toen ze in haar zomerse jurkje, samen met haar vriendinnen, het strand verliet. Ze was achttien, en ik was twaalf. Ze was mijn eerste zomerliefde.

“Ga je mee?”, vroeg mijn moeder. “Het is tijd om weer naar huis te gaan.”