Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

#313 Brokken

 

Brokken

De meeste meisjes lachen om mijn slungelige lijf. Mama zegt dat mijn hoofd nog niet aan mijn groeispurt gewend is. Het zal wel. Ik hoop vooral dat mijn hoofd eens ophoudt met blozen, zodra ik over mijn eigen voeten struikel in het zicht van de groepjes die op de tafeltennistafel bij de receptie rondhangen. Ik kom er al een paar dagen niet meer. Nou ja, alleen voor de deux baguettes et trois croissants s'il vous plait, maar dat is zo vroeg op de dag, dat er geen groepjes zijn. Alleen van die kleintjes die proberen een potje te pingpongen.
De caravans en tenten staan dicht op elkaar. Dat benauwt me. Ik vind het heerlijk om in mijn eentje te dwalen door het bos aan de overkant. Weg van de mensen. Ik hoef niet zo nodig mee naar leuke plaatsjes of kastelen. Zeker sinds vorige week niet meer. Mama en papa vinden dat best. Daar in het bos kwam ik haar tegen. Ik viel bijna letterlijk, maar zeker figuurlijk op haar.
'Sorry,' zei ik.
Ze keek me aan. Echt mooie ogen. Glanzende haren. Vanaf die dag zag ik haar elke dag, elk uur. Samen in het bos, samen op de camping. Natuurlijk verstond ze me niet, ik spreek geen Frans, maar ze begreep me heus wel. Ze mocht zelfs bij me slapen, nadat papa met de campingeigenaar had gesproken. Ik streelde haar eindeloos en ze genoot volop. Steeds weer. Heerlijk. 
Maar nu ben ik haar kwijt. Echt kwijt. Ik weet niet waar ze is. Mijn hart bonkt bijna uit mijn lijf. Niemand heeft haar gezien. 
'Kom, we moeten nu gaan,' zegt mama.
'Maar waar is ze nu? Ik moet toch afscheid van haar nemen?'
'Je hebt genoeg gezocht. We moeten gaan. Ik heb het je al vaker gezegd. Het komt goed. Echt.'
'Maar mama.'
'Kom! In de auto. Nu.' 
Ze klinkt streng.
Ik wil huilen, maar houd me in. De hele weg blijf ik stil. Ik zie hoe mama af en toe achterom kijkt. Ik negeer haar blik. 
'Even pauze,' zegt mijn vader.
'Pak jij wat te drinken uit de caravan?' vraagt mama als we buiten op de parkeerplaats staan. 
'Is goed.'
Ik open de deur en voor ik het goed en wel besef lig ik op de grond. Ze ligt bovenop me. Haar lange tong likt mijn gezicht in grote halen, haar staart zwiept tegen de deurpost. 
'Ach,' zegt mama met een glimlach, 'Ze moet naar binnen geglipt zijn.'
'We kunnen haar nu niet meer terugbrengen toch?' zeg ik hoopvol.
Mama lacht. 
'Er staat een hele nieuwe zak voer in het kastje onder de gootsteen,' zegt ze.

 

Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke!

Wat heeft die campingbaas daarmee te maken? Vroeg ik me af. Ik begon nattigheid te voelen toen ze opeens verdwenen was en niemand had haar gezien. Een mooie vakantieliefde die zich niet tot die paar weken beperkt. Ik hoop niet dat het baasje haar mist🤔

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hadeke, wat een heerlijke zomerliefde. Mooi hoe je ons op het verkeerde been zet. Met veel plezier gelezen.

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke, wat een geweldig leuke invulling van de opdracht. Die twist zag ik niet aankomen. Ik heb genoten!

Met vriendelijke groet,

Ton Badhemd

PS, nog een nabrander: de titel is ook perfect gekozen; ik zat te wachten op een clash of aanrijding, maar zag de juiste interpretatie van 'brokken' aan het einde. 

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

In het Frans heet miauwen: miauler. Niet zoveel verschil: moet dus lukken met die twee. De met 'voorbedachte rade' gekochte brokken zijn een prachtige uitsmijter. 

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke, ik trapte erin hoor. Dacht nog ' wat een vooruitstrevende ouders heeft die jongen dat hij direct van ze met dat meisje de tent in mag kruipen', maar het bleek toch veel onschuldiger. Tot ik erachter kwam dat ze die grote liefde gewoon stiekem mee naar huis namen. Toch wel excentriek en wellicht een ietsepietsie crimineel die ouders. Maar alles voor het geluk van hun zoon.

Top titel!

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Hadeke,

Heerlijk, wat een fijn verhaal en ook ik stonk er lekker in. Hoe je 't doet weet ik niet maar je had me vrijwel direct in de schoenen van je hoofdpersoon staan en dat vind ik zo supertof want daardoor ben ik een ervaring/belevenis rijker. Dankjewel! 

Lid sinds

4 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

 

Hoi Hadeke,  mooi hoe de verbazing begint bij de campingbaas die toestemming moet geven en pas bij de zak brokken duidelijk wordt hoe de vork in de steel zit. Met plezier gelezen. PS – het gaat toch om een hond? Of heb ik de opmerking van Gi niet geed begrepen In het Frans heet miauwen: miauler.

 

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Hadeke, wat een speciale zomerliefde;-) Ook ik dacht; wat heeft die camping eigenaar ermee te maken, is het zijn dochter? En ik dacht - ook dat zullen die ouders wel aan de camping eigenaar gevraagd hebben, of de hond (toch?) mee mocht. Maar mooi dat je dat in het midden laat. Leuke invulling van de opdracht! 

Een tip; werk met alinea's. Hierdoor structureer je je verhaal, en dat maakt het makkelijker leesbaar. En schrap overbodige (uitleg) woorden, zoals 'We kunnen haar nu niet meer terugbrengen toch?' zeg ik hoopvol.'  'Hoopvol' kun je weg laten. 

 

 

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Dank voor jullie reacties. Het gesprek met de eigenaar van de camping vond ik wel 'spannend' in de zin dat ik bang was het te snel weg te geven. Gelukkig pakt het bij jullie wel goed uit.

Het ging inderdaad over een hond en geen kat, maar ze zullen vast wel wat met elkaar te mauwen hebben.

Ik heb inderdaad bewust in het midden gelaten of de hond wel of niet met toestemming van de campingeigenaar is meegegaan.

@Lizette: De uitlegwoorden geeft mijn soms wat lage vertrouwen in de lezer weg. :-( Je hebt gelijk. Wat betreft de alinea's, die zitten er wel in, alleen niet als witregels. Die gebruik ik eigenlijk alleen bij een tijdssprong of locatiewisseling. Ik ga er eens op peinzen. Er lijkt verschil te zijn in alinea gebruik op papier en op scherm.