Maria, Nafplion

Ik kende de jonge man met het zwarte haar niet die had aangebeld en me een brief overhandigde. Hij was even snel verdwenen als hij opdook en verwachtte kennelijk geen beloning. De envelop droeg maar een enkele naam en dat was niet de mijne: Maria. Ik las de naam en viel in een ravijn van tijd en ruimte.

Nafplion, 1980. Op het haveloze terras aan het begin van de stad word ik wakker uit een middagdutje. Mijn rugzak heb ik verankerd aan mijn stoel. De baas vindt het prima, zolang ik zijn kafé krio maar koop. Groepjes toeristen trekken voorbij, op weg naar de eindeloze trap naar de burcht op de berg. Sportieve uitdaging. Moet je meegemaakt hebben. Er lopen zelfs bejaarden de trap op. Death wish.

Mijn terras wordt gemeden, het ziet er te armzalig uit. Tijdens de siësta komen er wel Grieken, maar omdat het te ver van het centrum is wordt het nooit druk. Een echtpaar met een dochter van een jaar of achttien gaat een paar tafeltjes verderop zitten. De ouders voeren een ernstig gesprek, de dochter staat na een paar minuten op, loopt wat rond en komt tenslotte bij mij staan. Ze kijkt belangstellend op me neer en vraagt: Where you from? Ze heeft enorme donkerbruine ogen. Ik kom overeind uit mijn slaaphouding en zeg: Where do you think I'm from? Nooit rechtstreeks antwoorden als je een gesprek wilt aanknopen.

Griekse gastvrijheid is geen verzinsel. Via het meisje nodigen de ouders mij uit voor de avondmaaltijd. En slapen kan ik ook bij hen. Veel retsina tijdens de maaltijd. De ouders spreken geen woord Engels, maar knikken me vriendelijk toe. Maria en ik zitten tegenover elkaar. Ze is ondragelijk mooi. Onze vingertoppen raken elkaar achter de broodschaal, buiten het zicht van de ouders.

Ik slaap op de veranda, onder protest van de ouders: er staat een bed voor me klaar. Maria legt uit dat de buren zullen denken dat haar ouders niet gastvrij zijn. Maar ik houd me aan mijn trekkersgewoonten, buiten slapen. Als je dan maar vroeg opstaat voor het ontbijt, zegt Maria, want de buren zijn altijd laat. ‘s Morgens eten we weer met z’n vieren. We wisselen adressen uit. Maria gaat naar school, eindexamenklas gymnasium. Ik ga weer liften.

Ik ben nooit meer in Nafplion geweest. Het adres is zoekgeraakt.

De envelop bevatte een klein briefje met twee kleine zinnetjes: Long time ago. Remember Maria, Nafplion? Ik keek in de richting waar de jonge man verdwenen was. Om de hoek stak een hoofd met zwart haar. Ik wenkte en riep: I do! Come! Even later kwamen ze aan lopen, zij aan zij. Ik liet ze binnen en we gingen tegenover elkaar aan tafel zitten, Maria en ik. Your son? vroeg ik. Nikos, zei ze met een glimlach. We schoven onze handen naar elkaar toe tot onze vingertoppen elkaar raakten. We waren ondragelijk oud en lelijk. Het enige wat er op zat was lachen en onze tranen de vrije loop laten .                                                                                                                                                                  

Gebruiksvoorwaarden

Het werk van schrijvers en dichters op Nederland Schrijft mag gratis worden gelezen en/of gedownload voor eigen gebruik. Iedere verspreiding, openbaarmaking, verveelvoudiging of bewerking is niet toegestaan.