#312 Het witte laken

Er zaten scheuren in haar knapzak. Gerafelde flarden van herinneringen aan wekenlang slenteren en lanterfanten in iets wat deed denken aan een lijkwade.
Die zondagmorgen was ze niet uitgerust geweest. Had geen zin gehad in weer zo'n kerkelijk beladen gebeurtenis. Maar het hoorde bij haar rol als voorganger. 
Toen ze de kerkzaal betrad zag ze meteen dat de Commissie Avondmaal zich de avond ervoor tijdens het klaarzetten van alle benodigdheden, te goed had gedaan aan de avondmaalswijn. Ze hadden er meer dan alleen van genipt.
Vijf lege flessen vond ze. Met in elk een witte kaars gestoken. Dat er in de zevenarmige kandelaar nog maar twee kaarsen stonden verbaasde haar niet.
De flessen met de kaarsen stonden haar uit te lachen. De lonten waren bloeddoorlopen. De kaarsen leken soepstengels.
Vier flessen waren bovenop het witte laken geplaatst. Elk op een hoek van de aan elkaar geschoven tafels. De vijfde fles of circulair economische kaarsenstandaard, dat was maar net wat je erin zag, stond op de grote opengeslagen Bijbel die op de lessenaar van haar preekgestoelte lag. Ze streelde het flinterdunne papier met de gekalligrafeerde hoofdletters.
De bekers, de kelken, de schalen met stukjes brood, alles wat nu nog bedekt was met een stralend wit damasten laken, dat zou straks door haar onthuld worden. In aanwezigheid van de Commissie Avondmaal en nog zo'n 45 kerkgangers.
Ze kokhalsde. Hoorde gefluister. Rook bloed.
Het laken deinde als een ontevreden zee.
De stukjes brood riepen door elkaar: 'Eat me, hit me, eat me, hit me'.
Ze liet een boer en griste de fles van de Bijbel, stootte de zevenarmige kandelaar omver en trok met een hand het laken van de tafel. Glas, zilver, stukjes brood, kaarsen, alles sprong in de rondte.
Toen bedaarde zij, ontdeed zich van haar kleding, wikkelde zich in het laken en was haars weegs gegaan.