#310 Bridgeavond

De voordeur valt dicht. Hij wacht nog heel even tot hij de auto hoort starten en dan verschijnt er een brede glimlach op zijn gezicht. Hier kijkt hij elke week naar uit: de bridgeavond van zijn vrouw. De hele avond voor hem alleen. Hij vindt het steeds moeilijker worden om het bij die ene avond te houden. Soms staat hij ’s nachts voor zijn kast en kan hij zich met moeite beheersen. Kon hij maar de moed opbrengen om het haar te zeggen.

Opgetogen loopt hij naar boven. Voor de zekerheid kijkt hij nog even door het slaapkamerraam naar buiten. Ja, ze is echt weg. Dan loopt hij naar het aangrenzende kamertje. Hij is nog steeds trots op zijn staaltje timmermanskunst. Bij de bezichtiging van dit huis had hij meteen al de mogelijkheid gezien voor zijn geheime passie.

Hij schuift zijn driedelige maatkostuums aan de kant tot hij de verborgen hendel ziet. Hij trekt er aan en een kleine ruimte achter de kast wordt zichtbaar. Een lampje aan het plafond springt automatisch aan en spreidt zijn licht over een rij kleurige jurken.
‘Vandaag is rood …,’ neuriet hij zachtjes en zijn handen strelen een strak vallende roodfluwelen jurk, afgezet met glinsterende steentjes. Op de grond staan pumps in diverse kleuren en hij kiest een paar bijpassende rode uit. In een mandje ligt de kanten beha, die hij zijn vrouw heeft helpen uitzoeken, hem verlokkelijk aan te kijken. Laatst zei ze nog dat ze maar niet begreep waar die gebleven was.

Als hij zich ontdaan heeft van zijn kleren, begint hij met het aantrekken van een antracietgrijze panty. Hij geniet van het gevoel van nylon tegen zijn benen. De haren op zijn benen zijn hem een doorn in het oog, maar hij durft ze niet af te scheren. Hij heeft daarom gekozen voor panty’s met een hogere denier waardoor de haren minder goed zichtbaar zijn. Behendig rolt hij de panty over zijn benen naar boven. Het lukt hem zonder er ladders in te krijgen. Dat was een paar jaar geleden wel anders. Toen kostte het hem om de haverklap een nieuwe panty.

Na de panty volgt de beha, die hij opvult met zelf geknutselde nepborsten. Hij wordt zij zodra ze in de rode jurk stapt. De stretchstof maakt dat het haar als een tweede huid omsluit. Een gelukzalig gevoel stroomt door haar heen als ze zichzelf in de spiegel ziet. Dit is zoals het moet zijn. Zoals zij moet zijn.

Achter de kaptafel maakt ze het plaatje af. De blonde krullen van de pruik dansen om haar gezicht als ze behendig balancerend over de gang paradeert alsof ze over een catwalk loopt. De tijd verglijdt. Voor de spiegel draait ze links en rechts en in gedachten hoort ze het applaus. Ze voelt de blikken over haar lichaam glijden. De mannen zuchten en de vrouwen … krijsen?
‘Karel! Wat ben jij in godsherennaam aan het doen? Ben je krankzinnig geworden?’
Het is tijd om het haar te vertellen.