#309 De tweede berg

Mendi is gek op bergbeklimmen. Ze houdt van een uitdaging op z’n tijd en dus zoekt ze jaarlijks een top uit om haar energie op bot te vieren. Na een flinke klauterpartij met het zweet op haar lippen, zinkt ze uitgeput maar verzaligd neer op een kei met uitzicht rondom.

Behalve de zwaarte van de tocht speelt ook het weer en het gezelschap een grote rol. Soms is een top, en de weg ernaartoe, in nevelen gehuld. Een andere keer bestaat de groep uit vijfkampers en weer een andere keer heeft ze de toerski-tocht onderschat. Met het gevolg dat ze haar lichaam teveel beproeft en het moet bekopen met langdurig herstel, wat ze slechts met moeite accepteert omdat ze niet inziet dat ze de lat te hoog legt, of te weinig traint.

De plotselinge vermoeidheid die haar door de jaren keer op keer verrast moet chronisch worden eer ze haar eigen aandeel hierin onder ogen ziet. Ze heeft zich steeds te ferm vastgebeten in haar doelen. Haar motto: waar een wil is is een weg, blijkt een loze kreet. Het roer moet om.

Wat doet iemand die verslaafd is aan actie? Afkicken! Dat hoeft niet cold turkey, beseft Mendi. Dan zou ze opnieuw in de fout gaan. Nee, ze neemt er nu de tijd voor. Eindelijk kan ze genieten van de tocht zelf. Ze struint over meanderende bospaden, steekt winderige vlaktes vol wuivend koren en grassen over, springt van steen op steen in heldere stroompjes en wandelt door grubben met dassenburchten links en rechts. Het geeft haar energie in plaats van energie te kosten. De tweede berg blijkt veel mooier dan de eerste.

Naar aanleiding van De tweede berg, van David Brooks