Achter het raam daarboven
(Zij die moeten sterven – David Lagercrantz)

Maria kijkt hoe Mina haar jas over de stoel legt, de propere kleren in de kast schikt, de zak met vuile was aan de deur zet, haar de rolstoel voorhoudt en helpt om zich erin te laten zakken voor hun wandeling. Alhoewel het wandelen nu eigenlijk rollen is en het praten lijkt op een gesprek met een dove, want Maria vertrouwt die hoorapparaten niet, te veel straling, krijg je kanker van.

Ze herleest ‘s avonds graag het notitieboekje waarin Mina schrijft tijdens haar wekelijkse bezoekjes om zo toch de communicatie met haar moeder te behouden: wat de dokter zei, wat er te doen is in het rusthuis, dat de kleinkinderen op reis zijn en dus niet op bezoek komen. Ze mocht dan 92 jaar zijn, Maria is niet achterlijk. Iedereen heeft wel iets beters te doen dan in een rusthuis te komen luisteren naar haar geklaag. Waarom was Onze Lieve Heer haar nu nog steeds niet komen halen? Waarom moest ze nu – op haar ‘gezegende’ leeftijd – nog revalideren van een gebroken heup? Wat had het voor zin? Waarom gaf haar hart het niet gewoon eens op? Ze neemt het haar kleinkinderen niet kwalijk, want ze wordt zelf depressief als ze haar medebewoners bekijkt. Hangend in hun rolstoel, als verwelkte planten die eigenlijk al in de groenbak horen. Door het virus mag niemand hen meer komen ‘wateren’ met een bezoekje. We moeten zorgen voor onze ouderen, zeggen ze op het nieuws. Overal mondmaskers en geen bezoekjes meer, zelfs al zou iemand dat willen. Hermetisch afgesloten tegen besmetting, affectie en de warmte van de mensen die ze graag ziet. Dit zal haar mooie leven niet overschaduwen. Dat laat ze niet toe. 

‘Hij is ziek, mam, hij mag niet binnen. Ze nemen onze temperatuur’, zei Mina toen ze het de eerste keer vroeg. Zij was altijd al de verstandigste, de meest rationele van haar drie dochters, de enige die het echt ziet. Die haar begrijpt. 
‘Tijdens onze wandeling dan?’ 
Toen ze vier dagen later enkele slokken water nam uit de drinkbus van haar bezwete schoonzoon en zijn vuile zakdoeken in haar handtas propte, slikte ze alvast ook haar verdriet en boosheid door. Erop of eronder, dacht ze.