Herschreven versie.

Wat heb je veel moeten doorstaan al die weken dat het coronavirus ons land teisterde. Met een gemengd gevoel van bewondering en medelijden keek ik hoe je daar stond, in weer en wind, als het regende dat het goot en als de zon genadeloos op je bol scheen.

Je bleef geduldig en vriendelijk als iemand weer eens weigerde om een karretje mee te nemen. Niet iedereen begreep dat jij dit ook niet verzonnen had, dat je ook slechts je werk deed. Maar je bleef altijd kalm en herhaalde netjes de instructies die van hogerhand waren opgelegd: een karretje is verplicht, bij voorkeur alleen winkelen en anders ieder een eigen karretje.
Ik geef toe, ik heb me er ook wel eens schuldig aan gemaakt als ik voor één pak melk een wagentje moest pakken, maar dan zag ik dat vermoeide snoetje van je en dacht ik: wat ben ik een zeur. Pak dat karretje en doe niet zo moeilijk. Bij deze dus nog mijn excuses daarvoor.

Op andere momenten zag ik je over het parkeerterrein lopen met die hele rits karretjes, netjes schoongemaakt en weer klaar voor de nieuwe lading klanten. Je handen schraal en rood van het desinfecterende goedje. Je had nauwelijks tijd om ze af en toe eens lekker in te smeren. Wat moet je moe zijn geweest als je na je dienst weer naar huis kon.

Er is niet voor jou en je collega’s geapplaudisseerd. Mensen hebben geen erehaag voor je gevormd. Er zijn geen hartjes voor jou en je collega’s aan een hek geplakt. Jullie werden niet geëerd als helden, maar weet dat jij dat in mijn ogen wel degelijk bent.

Het is inmiddels rustiger geworden in Coronaland. Dat is wel weer even wennen: zelf een karretje pakken, winkelwagenmuntje niet vergeten, karretje schoonmaken, handen desinfecteren. Ik mis je vriendelijke begroeting bij de ingang van de winkel.

Voor mij was (en ben) je echter nog steeds een onmisbare link in de strijd tegen dat vervelende virus. Daarom is deze ode voor jou en je collega’s; mijn applaus voor jullie, mijn virtuele erehaag en hart onder de riem.