Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 306 - Doorgezakt

 

Mijn leven is al lange tijd ondraaglijk. Ik voel de lange jaren in mijn botten. Ik ben doorgezakt, uitgelopen en versleten. Maar mijn einde is nog niet in zicht. Zolang mijn eigenaren nog geen opvolger hebben gevonden, blijf ik hun last dragen.

Ik heb lang de tijd gehad om over de grootste werkdruk te peinzen. Zijn dat de kinderen? Ze zijn lichter, maar gebruiken mijn gestel als speeltoestel en springkussen. Of zijn het de ouders? Zij zitten stil, maar zijn een stuk zwaarder.

Vannacht heb ik in ieder geval rust gehad en lagen alleen de twee katten op mijn kussens te slapen. Maar ik zie inmiddels het eerste daglicht door de gordijnen komen en ik hoor al geluiden van boven.

Er roffelen kleine voeten de trap af en ik zet me schrap. Onder woeste kreten rent het oudste kind de woonkamer in en landt na een grote sprong op mij. Mijn voeten verliezen dit gevecht en ik schuif een goede halve meter de woonkamer door. Jemig, mag ik ook even fatsoenlijk wakker worden? Wat een begin van de dag. De katten zijn verschrikt weggestoven en hebben nog meer krassen gemaakt in mijn bekleding doordat ze in paniek grip zochten met hun nagels.

Het kind springt energiek op en neer, terwijl de ouders de woonkamer binnen komen. Zij zien eruit zoals ik me voel. Tot op het bot vermoeid. Zelf zak ik in depressie en overspannenheid nog verder door onder deze laatste aanval. Er verschuift wat in mijn binnenste, en ik voel mijn rug knarsen nog voordat het hoorbaar is.

“Edwin, nee! De bank!”

Met een luid gekraak breek ik doormidden. Mijn laatste zucht is er een van opluchting, als ik mezelf voel wegzakken in een donkere, stille, gewichtloze ruimte. Eindelijk rust.

 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Nynke, mooi vlot geschreven verhaal. Ik zou alleen het stukje "een dienstbare bank ben ik"  weghalen. Waarom de clou al meteen verraden? Er zijn voldoende aanwijzingen verderop in het verhaal.  Verder met plezier gelezen. Groetjes, Fief 

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Fief

Hoi Fief, 

Bedankt voor je reactie! 

Mijn insteek was niet om het onderwerp/hoofdpersoon geheim te houden, maar daar wordt het inderdaad wel een stuk leuker van. Dus ik heb die zin weggehaald!

Groetjes Nynke

 

Lid sinds

3 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Helemaal eens met Fief!
Verder erg mooi geschreven, ik leef helemaal mee met de bank. Alleen de 'knak' in het laatste stukje haalt me er een beetje uit, want 'knak' als geluid klinkt heel zacht in mijn hoofd, alsof je je vingers knakt. Dat is dus misschien iets om nog over na te denken, maar verder erg mooi! En de laatste twee regels: kippenvel.

Lid sinds

4 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Nynke,

Helemaal eens met Annemieke.
Klein foutje: '...het oudste kind land(t) na een grote sprong op mij.'

Heb je stukje met plezier gelezen. Vlot en beeldend geschreven.     

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Nynke, ik heb genoten van je verhaal. De eerdere versies kende ik niet, maar de clou is mij niet ontgaan. Ik zie het allemaal zo voor me, en ja, de opluchting aan het eind begrijp ik.

Met vriendelijke groet,
Ton Badhemd

Lid sinds

9 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Nynke, 

Heerlijk herkenbaar verhaal! Ik geniet echt van het lezen van alles bij deze opdracht. Ook hier in huis lopen kinderen rond. Misschien dat de bank nog kan genieten van op zijn kop staande kinderen op zich, maar dat springen; dat zal niet gewaardeerd worden (door deze moeder ook niet trouwens :D). 

Mooi passend woord 'ondraaglijk'. En werkdruk: heerlijk! Je schrijft alles mooi beeldend, ik zie het voor me. 

Kleine opmerking: De bank klinkt best wel oud en 'bezadigd'. Daardoor valt deze zin 'Jemig, mag ik ook even fatsoenlijk wakker worden?' wat uit de toon. Het klinkt te jong. 

Groetjes Elza