#304 Midzomernacht

Ik lig op mijn rug in het gras en staar naar de lucht, waar de schemering het licht van de sterren nog niet prijs geeft. In plaats daarvan pronkt ze met de laatste restjes goud van de dag en hult ze zich in de zoete geur van Jasmijn.
Ik adem diep in en net als de schemering, voel ik me voor een ogenblik immuun voor de duisternis.

'Zijn ze er al meizzzje Lizzie?'
Kath, mijn Noorse Boskat, groet me met een kopje tegen mijn schouder. Ze vlijt zich naast me in het gras en slaat haar voorpootjes elegant over elkaar.
'Nog niet Kath.'
Ik kroel haar zachtjes achter haar oor en wijs naar de majestueuze eik voor ons.
'Als de maan recht boven zijn kruin staat. Dan begint het. Dat weet je toch.'
'Nog tijdzz voor een muizzje dan?' lispelt Kath loom.
Ik glimlach.
'Geen muisjes vanavond. Nectar en honing is alles wat je krijgt.'
Kath trekt haar neusje op, laat haar zachte lijf tegen me aanvallen en begint te spinnen.
Zo wachten we samen terwijl de zwoele avondlucht steeds donkerder kleurt.

Een perfecte halve maan zet de oude eik in een sprookjesachtig licht. De boomkruin glinstert als vloeibaar zilver, alsof er zojuist duizenden sterren op zijn neergedaald.
Ik zit rechtop; Kath ook. Haar staart zwiept heen en weer. Vol verwondering kijken we naar de kleine groep elfjes die om de boom heen danst. Hun vleugels lijken van gesponnen goud. Ze wiegen ritmisch op de muziek , die ijl en hypnotiserend is. Ik sluit mijn ogen en even lijkt het alsof ik zelf ook zweef.

Natuurlijk praat ik hier nooit met iemand over. Niet met mijn klasgenootjes, die direct de draak met me zouden steken, maar zeker niet met mijn ouders, die het feit dat ik met Kath kan praten, al jaren wegwuiven naar het land der fabelen. Als ik ze ook nog zou moeten vertellen dat er elfen in onze eik wonen, zouden ze me voor gek verklaren.

'Zzzzzeg meizzje Lizzzie,' Kath kijkt me met haar gele ogen onderzoekend aan, 'moest jij vanavond niet op een feezztje zijn? Een feezztje met prinzz Valentijn?'
'Hij is geen prins, gekkie.'
Ik kriebel Kath onder haar kinnetje.
'En nee, ik hoef niet naar dat feestje.' Schijnbaar onverschillig haal ik mijn schouders op.
'Valentijn ziet me toch niet staan. Ik ben het buitenbeentje van de klas. Dat weet je toch.'
'Buitenbeentjes zzzijn het leukzzt.'
'Dat vind jij Kath, maar Valentijn verkiest vast een normaler meisje boven mij.'
Ik zucht. ' Een verloren zaak. Dat is het. En daarom ben ik liever hier, bij jou en bij de elfjes.'
Ik sla mijn armen om Kath en begraaf mijn neus in haar zachte vacht.
'Gek menzzenkind,' spint Kath, ' je ziet zoveel, maar nog lang niet allezzz.'

'Oh zit je hier!'
Mijn moeder komt aangelopen over het gras. Het magische schouwspel onder de eik gaat volledig aan haar voorbij.
'Er staat iemand aan de deur.' Ze glimlach samenzweerderig. 'Een jongen. Ene Valentijn? Hij vraagt of je nog naar het feest komt.'
Mijn mond valt open en ongelovig kijk ik mijn moeder aan.
'Zal ik zeggen dat je er aan komt?'
Ik knik. Te overrompeld om een woord uit te brengen.
Mijn moeder knipoogt en loopt weer richting huis.
'Ik...ik geloof het niet...' stotter ik. 'Dit kan toch niet waar zijn Kath...?'
'Hoezzo niet?'
Kath volgt met één oog een elfje dat samen met een horde giebelende vuurvliegjes plagend om ons heen danst.
Ze kan het niet laten, haalt even uit, maar mist opzettelijk.
'Het izz midzomernacht meizzje Lizz,' lispelt Kath tevreden, 'dan izz niets onmogelijk.'