Daar staan ze met hun rode petjes en weerspiegelende zonnebrillen. Vlak achter hen het blikkerend kruis op de top die ze zojuist bedwongen hebben. Rood is de kleur waartoe ze zich bekend hebben: gevaar en passie, en als die twee samen vallen, dan weet je het wel: never a dull moment.

Het leven thuis was zo goed geregeld dat er niets te beleven viel. Dus kwam het virus als een geschenk uit de hemel voor de euthanasiasten, terwijl de levenslustigen de rampspoed die ze al jaren aankondigden, in deze vorm niet hadden zien aankomen. En de anderen? De sybarieten popelden tot de terrassen en het luchtruim weer opengingen.

En ze gingen open! Want de regering wilde het volk rustig houden en niet de zwarte piet uithangen - die was inmiddels taboe. Voor het virus maakte het geen verschil of het zijn slag sloeg in Zandvoort, aan de Platja d'en Bossa of aan Kaiteriteri Beach.

Echter, niet voor de laboranten die zich hadden laten opsluiten. Met succes! Vrijwel gelijktijdig meldden diverse labs het vaccin ontwikkeld te hebben. Opvallend genoeg echter allemaal met dezelfde verschrikkelijke bijwerking. Waar vroeger van mensen gezegd werd dat ze de Midas touch hadden, gebeurde nu het omgekeerde: alles wat patiënten aanraakten die hun toevlucht tot het vaccin genomen hadden, verpulverde. En beslist niet in goudstof.

Het verschil was dat je met het één, corona, zelf ziek werd en er wellicht, maar niet perse, aan dood ging, terwijl je met het ander, het vaccin, alleen je omgeving verpulverde. Al resulteerde dat in de ultieme eenzaamheid, mits de vaccingebruikers elkaar niet aanraakten…

Het establishment kon het er niet over eens worden wat het beste was. Feitelijk maakte het niets uit. Het pleit was beslecht, en niet in hun voordeel. Hun macht was geschiedenis. De mensen maakten nu zelf wel uit wat ze wilden: het virus of het vaccin.

En zo staan ze daar, met hun rode petjes. De top bedwongen, het kruis overwonnen. Ze hadden corona, riskeerden en overleefden het.