Droomster kijkt met grote ogen het klaslokaal rond. Waarom is ze niet in het vertrouwde kleuterklasje? Ze mist het keukentje met de potten en pannen waarmee ze naar hartenlust met water kan knoeien, totdat ze achter een tafeltje met blokken wordt gezet. Nu zit ze in een kale houten bank. Geen knuffel van de juf, geen aai over haar bol. De aaibaarheidsfactor die een baby, peuter of kleuter oproept is voorbij.

En dan begint het grote wonder. Droomster leert lezen en schrijven. Het is nog boeiender dan met water knoeien. Op een dag komt de directeur haar klas bezoeken. Bij de bank van droomster staat hij even stil.

“Dit meisje heeft een mooi, sterk handschrift. Dit kind zal het nog ver brengen”, zegt hij tegen de lerares. Hij geeft een goedkeurend kneepje in droomsters wang.

Droomster bloost en krijgt een warm gevoel van binnen.

Droomster belandt in de wereld van de volwassenen. Lezen en schrijven is haar grootste passie. Af en toe wint ze een prijs. Ze krijgt complimenten. Totdat er een totaal andere passie in haar leven komt die haar het lezen en schrijven grotendeels doet vergeten. Hij heeft blond haar en blauwe ogen. De aaibaarheidsfactor is weer toegenomen; zijn strelende ogen en handen geven haar een warm gevoel van binnen.

Daarna is Droomster bezig met potten en pannen in een keuken. In de weinige tijd die haar rest tussen het koken, het luiers wassen en boodschappen doen, probeert ze een boek te lezen. Van schrijven komt niets meer. De kinderen groot brengen geeft haar een warm gevoel van binnen.

De aaibaarheidsfactor is afgenomen. Eenzaamheid zet droomster weer tot lezen en schrijven. De verhalen en gedichten die worden uitgegeven, geven haar een warm gevoel van binnen.

Een oude vrouw wordt wakker. Ze glimlacht. Ze had een mooie droom waarin ze de Nobelprijs voor literatuur wint.

Was alles dan maar een droom? Een fantasie?