Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#303 Eikenhout

 

‘Het ziet er niet goed uit, mevrouw. Het spijt me u te moeten vertellen dat het we u met de huidige stand van de medische wetenschap niet meer beter kunnen maken. We zullen er echter alles aan doen om u nog tijd te geven. Al zal dat niet de tijd zijn die u verwacht had te zullen krijgen.’

Ze luisterde, maar de woorden bleven niet in haar hoofd. Ze keek langs de dokter naar buiten naar de grote eik die er waarschijnlijk zoveel jaren eerder was geweest dan het gemoderniseerde ziekenhuis. Ze stond op en pakte de uitgestoken hand. De arts legde zijn andere hand er bemoedigend omheen. Zijn handen voelden vreemd warm. Marjolein moest zich bedwingen haar vingers onmiddellijk hun vrijheid terug te geven. Een seconde staarde ze in de grijze ogen achter de lichtgewicht bril. Vriendelijke ogen waarin niet de boodschap stond die ze nodig had. Marjolein rechtte haar rug mompelde een groet en draaide zich om naar de deur waardoor ze vijf minuten geleden nietsvermoedend was binnengestapt. De onschuldige klachten waren niet wat ze haar hadden doen geloven.

Nu eerst maar eens naar buiten zien te komen. Die boom had haar gewenkt op hetzelfde moment dat de arts zijn onheilsbericht over haar had uitgestort. In dit ziekenhuis, waar ze zich van allerlei nieuwe snufjes bedienden om de mens een langer leven te garanderen, voelde het voor haar niet goed. Marjolein vertrouwde op het oude. Het oude dat reeds bestond vóór het ziekenhuis. Ze liep recht op haar doel af en versnelde haar pas toen ze de boom bijna bereikt had. Met beide handen taste ze de dikke stam af en ademde diep in om haar rust te hervinden. Ineens zag ze dat er een smalle opening ontstond waardoor ze zich naar binnen kon wurmen. Eenmaal binnen wist ze intuïtief meteen waar ze moest zijn. 'Omhoog tot ze niet verder kon'. Daar zou ze gezuiverd worden, zou haar lichaam flink onder handen genomen worden en zou ze als herboren via de eikenhouten achterdeur teruggaan naar huis.

 

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hihi, mooi verhaal... de kracht van de natuur...

Ik struikel alleen een beetje over een stukje in de tweede zin, waar de woorden 'slechts' en 'alles' achter elkaar staan. Als ik het goed heb, wil je zeggen dat ze alles zullen doen om het leven te verlengen, maar is genezing niet meer mogelijk. Zoals het er nu staat lees ik 'we kunnen er slechts alles aan doen om...' dat voelt tegenstrijdig, want na een 'slechts' verwacht je een beperkte mogelijkheid en niet 'alles'. (Ik vermoed dat de zin taaltechnisch wel klopt, maar het leest niet zo lekker.)

Verder graag gelezen. :) 

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Nyceway,

Leuk verhaal! Ik vond dit een mooi stuk: De arts legde zijn andere hand er bemoedigend omheen. Zijn handen voelden vreemd warm. Heel beeldend. Ook fijn dat je er goed uit komt :)!

Qua feedback: De zin "Daar moet ze zijn voor genezing." haalde voor mij een beetje de spanning eruit. Misschien kan je dit meer open houden, en haar naar die boom getrokken laten worden zonder de reden meteen weg te geven. Nog een klein zeurtje: verder vond ik de schuifdeur in de boom juist een gek-moderne happening, terwijl ze het juist over het oude / de natuur heeft gehad. Kan de boom niet beter op een natuur-achtige manier openen / haar opnemen?

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Nynke, weer een mooi verhaal. Met plezier gelezen. 
De laatste twee zinnen (Voor wie het horen wilde zou ze zeggen: ‘Je moet bij de oude boom zijn. Die boom voor het nieuwe ziekenhuis.’) zou je van mij weg mogen laten. Het voelt een beetje als een anti-climax. 

Het spijt me u mede te moeten delen  --- Het spijt me u te moeten mededelen... Of misschien gewoon: Het spijt me u te moeten vertellen.

 

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Katja, Karel, Fief en SdL, bedankt voor jullie reacties en nuttige feedback. Ik heb wat aanpassingen gedaan. 

 

groetjes, Nynke

 

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Beste Nynke, 

Mooi beschreven, je weet in het begin al direct spanning op te bouwen door de slechte prognose. Het leest snel uit! 

Klein feedback punt: De zin "Met beide handen taste ze de dikke stam af net zo lang tot er zich een smalle opening ontstond waardoor ze zich naar binnen kon wurmen," komt wat vreemd over door een niet logische oorzaak/gevolg. Wellicht kan je beter zeggen dat ze aan de stam trok om een opening te maken? Of dat op het moment ze de stam aanraakte, er een opening ontstond?

Groetjes Nynke 

 

Lid sinds

6 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hi nyceway, leuk gevonden hoe de vrouw die net het slechte nieuws heeft gehoord haar weg in de natuur vindt. Ik heb weinig toe te voegen aan de reeds genoemde feedback.

Graag gelezen!