#302 Hoe Corona mijn leven veranderde, of niet.

'Wát is dát?!' Ik vergeet mijn manieren en loop zonder groet de kapperszaak in.
'Goedemiddag, mevrouw. Waarmee kan ik u van dienst zijn?'
Ik kijk opzij, zeg: 'Wia, serieus, wat is dit?' En wijs naar het onooglijke ding voor me.
'Willy, kom verder. Denk je er aan je handen te desinfecteren?' Met een armzwaai nodigt Wia me uit verder te komen.
In plaats van de gezellige dorpskapsalon met aparte ruimte voor de kassa en kappersaccessoires, het opstapje naar de salon en de hele familie Siebenga die me met een hartelijk hoi, Willy, begroet, stap ik een ruimte in die het meest wegheeft van een ruimtestation. Compleet met marsmannetje.
'Wat is hier gebeurd?' Ik sta als vastgelijmd op de drempel.
'Gemoderniseerd. We moesten toch wat, Willy. De inkomsten vielen weg. We moeten ons voorbereiden op het nieuwe normaal.
'Maar, dat mónster.' 
'Billie, bedoel je.'
'Het heeft een naam?'
'Zo raar is dat niet. Jij noemt je vaatwasser toch ook Sofietje? Heb je me zelf verteld.'
Ik loop met een boog om Billie heen. Hij, of het, draait met me mee, maakt een zoemend geluid, piept als de tijdschakelaar van mijn magnetron en zegt: 'Knippen is nodig. Grijs bijverven?'
'Wat? Nee, welnee. Ik verf mijn haren al lang niet meer.' Echt, hè, ik praat nu dus tegen een marsmannetje.
'Alleen knippen. Bliep. Neem plaats. Tweede stoel vanaf het raam.' Krr, kggg, piep.
'Kom op, Wia.' Ze staat op anderhalve meter afstand van me. 'Ik kom voor jou. Jij weet altijd precies hoe ik mijn haar geknipt wil hebben. En jij kent die rare lok aan de zijkant. Wanneer jij mijn haar knipt, zit het altijd goed. Ik rij speciaal hiernaartoe om door jou geknipt te worden.'
'Billie werkt precies zo als ik. Zo is hij ingesteld.  Probeer het nu maar … dan hoef je geen masker op.'
Met dat laatste trekt ze me over de streep. Die broedplek voor bacteriën bind ik niet graag voor mijn neus en mond.
'Oké. Ik probeer het. Omdat ik op jou vertrouw.'
Billie zoemt als een bij om me heen. Wia houdt het in de gaten, dat stelt me gerust. Ik zak weg in gepeins over het leven na Corona en sluit mijn ogen.
De eerste dagen van de Corona uitbraak voelde ik me gestrest, was ik ronduit bang. Om de straat op te gaan, boodschappen te halen, vrienden te ontmoeten. Ik stelde bezoek uit en liet de boodschappen bezorgen. Corona beheerste mijn leven, mijn gedachten. Na een week of drie zakte de ergste angst en legde ik mij er bij neer dat het leven was veranderd, in elk geval voorlopig.
Het gebliep valt stil. Ik open mijn ogen en kijk in de spiegel.
Een beeldschone man kijkt me aan. Ik lach, de man lacht terug. Ik draai me om, de man draait zich andersom. 'Wia! Help! Ik ben veranderd in een man.'
'O, shit, Willy.  Ik heb per ongeluk de transgenderknop ingedrukt. Maar, weet je, van binnen ben je nog wel dezelfde.'