#302 Lok down

'Kom verder lieverd, ik ben zo blij dat je er bent!' Katja mijn kapster springt wildgebarend achter de toonbank vandaan en stuift voor me uit naar de stoel waarin ik plaats mag nemen. Ondertussen knoopt ze bedreven de leren riem met al haar kappersgereedschap om haar slanke middel. Ze lijkt op een cowgirl die op het punt staat haar revolver te trekken.
'Eindelijk weer iemand in die stoel. Wat heb ik dat gemist!'
Ze slaakt een gilletje, grijpt mijn lokken vast en onderwerpt ze aan een grondige inspectie.
'Och hemel, wat moeten we hiermee beginnen...'
'Nou', murmel ik vanachter mijn mondkapje, ' ik vind dit lange haar me eigenlijk helemaal niet gek staan...'
'Maar kort staat je veel beter, toch?' Katja kijkt me vragend aan, maar voordat ik kan antwoorden, dendert ze al verder.
'Kort dus. En de kleur? Er moet hoognodig een fris verfje in lieverd.'
'Nee hoor', probeer ik weer, maar Katja heeft zich al omgedraaid en huppelt richting de kast met verfvoorraad.
'Ik dacht dat ik gek werd. Al die weken zonder knippen, zonder klanten, zonder mijn kleurtjes!' Ze spuit gepassioneerd drie tubes leeg in een mengkommetje, pakt een spatel en begint verwoed te mengen.
'Weet je, niet kunnen knippen is bijna net zo dodelijk als dat vreselijke virus. Nee, je bent mijn zuurstof meid; mijn redster in nood!'
Katja trekt een kwastje uit haar holster, komt weer achter me staan en begint vol overgave mijn haar te verven. De chemische lucht kriebelt in mijn neus, maar ik probeer niet te hoesten.

'Heb je het trouwens al gehoord van Karin en Jaap?' Ze kijkt me samenzweerderig aan, terwijl ze het kwastje in moordtempo over mijn haren haalt en zonder adem te halen doorratelt.
'Jaap zat vast in Frankrijk. Mocht het land niet meer uit vanwege de lockdown. Vijf weken lang is hij daar geweest, in Parijs. Kon met geen mogelijkheid weg. Zei hij. Hele overlevingspakketten heeft Karin online voor hem besteld. Uren met de ambassade aan de telefoon gezeten. Alles om Jaap naar Nederland te krijgen. Maar wat denk je? Hij zat helemaal niet vast.'
Katja draait nu triomfantelijk folies in mijn haar. Ze zitten nogal strak, maar ik durf er niets van te zeggen.
'Hij zat daar gewoon vijf weken bij zijn minnares' wauwelt ze verder. 'En geloof me; echt niet op anderhalve meter afstand!'

Tegen de tijd dat de verf uit mijn haar gespoeld is, ben ik duizelig van alle roddels en van Katja die onvermoeibaar om me heen blijft stuiteren.
Ik kijk verlangend naar de deur, maar schrik op als Katja een gil slaakt.
'Joehoe Casper!'
Ze wijst naar een rijzige tiener die met gebogen hoofd voorbij de kapsalon loopt. Naast hem trippelt een poedeltje. Het hondje is helemaal kaal. Net als zijn baasje.
'Je kent Casper toch wel?' Katja zwaait vervaarlijk met haar schaar. ' Mijn zoon.'
'Maar...' stamel ik, 'hij had toch van die mooie krulletjes? Net als jullie hond..?'
Katja lacht hardop en kijkt me met een verwilderde blik in haar ogen aan.
'Ik moest toch wat tijdens de crisis, lieverd. Niet knippen maakt me gek.'
Opeens breekt het zweet me uit en wil ik niets liever dan opstaan.
Maar Katja duwt me resoluut terug in de stoel. Dan hoor ik een tondeuse zoemen.